Dag 24: Hope - Burnaby

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Een beetje regen, daar laten wij ons niet door naar binnen jagen. Dus in de drup ’n ontbijtje genuttigd. De weersvoorspelling is goed, dus het wordt vast beter vandaag (het heet hier tenslotte niet voor nix Hope). Voorlopig ziet het er echter erg troosteloos uit.
We gaan naar het stadje voor een wandeltocht naar de Othello Quintette Tunnels, hoog in de Coquihalla Canyon. Deze vijf spoortunnels werden in 1914 voor de Kettle Valley Rail Road in het graniet van de Coast Mountains aangelegd met explosieven. Toen in 1959 de spoorlijn werd stilgelegd, werd het tracé veranderd in een wandelpad. Leuk om te zien, sommige stukken waren erg donker (en natuurlijk waren wij niet zo voorbereid op pad gegaan dat we zaklantaarns mee hadden genomen), maar niet spectaculair. De Canyon was volgens sommigen indrukwekkender. Overigens voor het eerst zo ongeveer deze vakantie een vlak wandelpad; ook wel ‘ns lekker.

In Hope werden Rambo, First Blood en Shoot to Kill opgenomen (lekker belangrijk). Wij gaan naar de hoofdstraat. Daar staan grote houtsnijwerken. Die zijn ontstaan omdat in 1990 veel bomen in Memorial Park wortelrot hadden. Om ze niet te hoeven vernietigen, werden er kunstwerken van gemaakt (slimme jongens, weer ’n attractie erbij). Geinig, in het verder wat aftandse Hope (een hoop vergane glorie sammasegge). Tanken, met naast ons gelijksoortige ‘buren’ en we verlaten Hope, waar nog geen vers stokbrood te krijgen is.
De ‘7’ op, een rustige weg, als de zon steeds meer terrein wint. In Mission proberen we nogmaals een stokbrood te halen. Maar helaas, geen bakker te vinden. Wel veel ‘rare’ mensen. Dan maar naar een Tim Horton. De koffie en het belegde broodje smaken er goed.
Door richting Vancouver naar Lynn Canyon Park. Een binnendoorweg wilde niet lukken (ze kunnen hier nog wat leren van de ANWB), dus maar via Highway 1. Lynn Canyon Park ligt aan de voet van Mount Seymour. Rustige wandelpaden met uitzicht op de klippen en watervallen doorkruisen het natuurgebied. En een 80m hoge en 48m lange handbrug voert over de adembenemende kloof van Lynn Creek. Het is een uitstekend (en gratis) alternatief voor de Capilano Suspension Bridge. Niet te lang op de wiebelende brug blijven staan, want je weet anders na afloop niet wat je voelt.

Met behulp van TomTom rijden we naar Burnaby Lake Regional Park. Om half zes arriveren we op de omvangrijke RV-park. Hier blijven we twee nachten. Een ‘veredelde’ parkeerplaats, maar toch nog afscheiding middels coniferen en lekker dicht bij Vancouver. Bij aankomst wordt gelijk popcorn gemaakt. Het is één van de weinige dingen die nog in onze kast liggen. Eten is er dus ook zo goed als niet meer. Aangezien het donker is wanneer we naar Vancouver zouden gaan, besluiten we bij de camper wat te eten. Even surfen op internet en de dichtstbijzijnde Domino’s gebeld. Maar nee, die leveren niet zo ver en er wordt een ander nummer gegeven. Als we ons telefoonnummer op moeten geven, wordt gevraagd wat voor een nummer het is. Ja, Dutch, want wij zijn tourists en zitten op het RV-park. Nou, dan leveren we ook niet “bye bye” en de verbinding wordt gebroken. Op naar de kleine supermarkt van de camping, waar voor 10 euri een pizza wordt gekocht. Kok Jone prepareert, beoordeling Frank geeft de aanwijzingen.
Afijn, morgen onze eerste dag in Vancouver.