Dag 11: Madawaska - Huntsville

Na een prima nacht werden we wakker in een frisse motelkamer van het All Star Resort in Madawaska. We hadden geen verwarming aangedaan, maar als je bezig bent is dat ook weer niet nodig. Het motel verzorgt geen ontbijt, maar dat wisten we. Daarom hadden we gistermiddag brood gekocht, jam en boter hadden we nog van de aanschaf van één van de eerste dagen. Dus koffie gezet en bammetje met jam gesmeerd. Viel niet eens tegen.
Daarna de spullen naar de tegenover de kamer staande auto gebracht, het bleek mistig en koud te zijn. Na het uitchecken gingen we om tien voor acht op pad. Over highway 60 werd koers gezet naar de oostelijke ingang van het Algonquin Provincial Park. Wel met de stoelverwarming aan uiteraard want het bleek maar 1 graad Celsius te zijn. Bij de entrance zijn we gestopt om een day permit te kopen (CAD 17) en daarna doorgereden naar de eerste trail die we wilden gaan lopen, de Beaver Shot uh Pond trail. Daar bleken we de enige/eerste te zijn. Dat zagen we op de parkeerplaats maar ook in het gastenboek dat je bij iedere trail kan tekenen. De temperatuur was inmiddels 'gestegen' tot 4 graden.
De trail liep door het bos, over een boardwalk naar de andere kant van het meer. Daar werd weer gestegen en gedaald. De paden bevatten viel wortels en zijn niet heel egaal, dus dat vergt zo nu en dan de nodige aandacht. Ook waren er enkele houten trappen gemaakt waarmee het hoogteverschil kon worden overbrugt. Onderweg zagen we twee bever burchten en een heuse beverdam. Natuurlijk aangelegd door bevers. De bevers zelf hebben we helaas nergens kunnen waarnemen, die sliepen waarschijnlijk uit. Wel zagen we onderweg de nodige eekhoorns en chipmunks en in het meer zwommen twee eenden. Boven het meer vlogen ganzen. Op het laatst was er ook een mooi hoger gelegen uitkijkpunt. Al het al best een aardige trail van zo'n 2 kilometer waar we een uur en een kwartier over hadden gedaan.
Door naar de volgende trail, maar zover kwamen we niet. Eerst langs bij de Visitor Center. Daar was een mooi uitzichtpunt en hebben we een koffie gescoord.
Om 10:20 uur waren we dan bij de tweede trail, de Spruce Bog Boardwalk. Het was inmiddels weer wat warmer geworden, 8 graden. De anderhalve kilometer liep door het bos, maar grotendeels ook over een boardwalk (verwacht je niet). En uiteraard tussen de dennenbomen. Dat de boardwalks nodig zijn om over het terrein te lopen bleek halverwege toen ondergetekende dacht even een foto van iets dichterbij te maken. De eerste stap die ik zette zakte meteen zo'n 5 centimeter weg. Verder weinig wildlife gezien, afgezien van de nodige eekhoorns en wat vogels. Na een half uur waren we al weer terug omdat de route heel egaal en vlak was.
Door naar trail nummer drie, de Lookout trail. Daar was het al wat drukker, er stonden drie bussen en we hadden nog net het laatste plekje op het parkeerterrein voor gewone auto's. Op de heenweg van de trail kwamen we gelukkig al twee grote groepen (chinezen en franstaligen) tegen. Die waren op de terugweg. De trail was best pittig. Er zaten wel steile stukken bij. Maar gelukkig viel de lengte mee. Iets over de helft werden we beloond met het uitzicht. Daar waar we bij het boeken van de vakantie (al in april) hadden gehoopt dat de herfstkleuren flink aanwezig zouden zijn, bleek de verkleuring tegen te vallen. Dat had ook te maken met de warmte van de afgelopen week, daardoor is de verkleuring tijdelijk gestopt. Ook hebben meer bomen dan normaal hun blad inmiddels al verloren, waardoor daar de verkleuring niet meer vandaan kan komen. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken. Bij aankomst bij het uitkijkpunt was het nog flink druk met mensen, maar toen de groep chinezen, japanners, whatever, zeg aziaten weg was bleven er niet meer zoveel over. Na de nodige foto's bleek het ineens te gaan druppelen. En dat druppelen werd steeds erger. De terugweg van de trail bleek enkele redelijk steile afdalingen te bevatten, we waren blij dat die paden nog redelijk droog waren.
In de auto stelden we ons in op de volgende trail, maar onderweg daar naartoe bleek het steeds heviger te regenen. Op een picknickplek maar gestopt en nog wat boterhammen met jam gesmeerd en genuttigd in de hoop dat de bui daarna wel voorbij zou zijn. Maar helaas, het bleef stug doorregenen. We gingen weer op weg en zagen een winkeltje. Daar even gestopt en rond gekeken, geen weerbericht gezien (bij de entrance was dat namelijk wel) en ook geen wifi zodat we niet konden checken hoe lang het nog zou regenen. De trail die we wilden gaan lopen maar voorbij gereden vanwege de regen. We hebben wel een regenjack bij ons, maar alles is zo somber dat het er niet leuk op maakt. En het zien van wildlife in de vorm van een beer of moose hadden we sowieso al opgegeven. Omdat het maar bleef gieten zijn we zelfs gestopt bij het Art Center. Daar binnen rondgekeken, schilderijen bekeken. Zitten mooie bij, maar sommige.... Ach, het zal kunst zijn. Daar wel op een mooie normale pot een letter I gemaakt. Dat luchtte wel op.
De overige geplande trails vielen ook in het water, we hadden besloten om naar Huntsville te gaan. Net buiten het park bleek een Beavertail verkoper te staan. Gezien onze prima ervaringen met beavertails in Ottawa hadden we daar wel trek in. Omdat het nog steeds zeikregende hebben we kop of munt gedaan om wie er moest gaan halen. Ingrid verloor. De beavertail was lekker, maar niet zo lekker als in Ottawa. Om kwart over twee reden we weer verder. Tegen drieën waren we in Huntsville. Daar hebben we eerst getankt en daarna naar het centrum gereden. Daar vonden we uiteindelijk een parkeerplek. Het regenen was iets minder geworden dus we hebben in het centrum wat rondgelopen. Uiteindelijk arriveerden we om vier uur bij Comfy & Cozy B&B, net buiten Huntsville.
's Avonds zijn we teruggereden naar Huntsville voor het diner. Dat vond deze avond plaats bij Mills On Main. Uiteindelijk kozen we allebei voor een pizza. Die was niet slecht, maar verder dan een 6,5 kwam hij ook niet. De kok zal andere kwaliteiten hebben (hopelijk). De tent zat echter flink vol, dus hij zal andere maaltijden beter bereiden.
Op de terugweg naar huis – het was al donker geworden – werden we nog verrast door een overstekend hert. Dat was even schrikken, maar kon op tijd remmen.