Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Een beetje regen, daar laten wij ons niet door naar binnen jagen. Dus in de drup ’n ontbijtje genuttigd. De weersvoorspelling is goed, dus het wordt vast beter vandaag (het heet hier tenslotte niet voor nix Hope). Voorlopig ziet het er echter erg troosteloos uit.
We gaan naar het stadje voor een wandeltocht naar de Othello Quintette Tunnels, hoog in de Coquihalla Canyon. Deze vijf spoortunnels werden in 1914 voor de Kettle Valley Rail Road in het graniet van de Coast Mountains aangelegd met explosieven. Toen in 1959 de spoorlijn werd stilgelegd, werd het tracé veranderd in een wandelpad. Leuk om te zien, sommige stukken waren erg donker (en natuurlijk waren wij niet zo voorbereid op pad gegaan dat we zaklantaarns mee hadden genomen), maar niet spectaculair. De Canyon was volgens sommigen indrukwekkender. Overigens voor het eerst zo ongeveer deze vakantie een vlak wandelpad; ook wel ‘ns lekker.

In Hope werden Rambo, First Blood en Shoot to Kill opgenomen (lekker belangrijk). Wij gaan naar de hoofdstraat. Daar staan grote houtsnijwerken. Die zijn ontstaan omdat in 1990 veel bomen in Memorial Park wortelrot hadden. Om ze niet te hoeven vernietigen, werden er kunstwerken van gemaakt (slimme jongens, weer ’n attractie erbij). Geinig, in het verder wat aftandse Hope (een hoop vergane glorie sammasegge). Tanken, met naast ons gelijksoortige ‘buren’ en we verlaten Hope, waar nog geen vers stokbrood te krijgen is.
De ‘7’ op, een rustige weg, als de zon steeds meer terrein wint. In Mission proberen we nogmaals een stokbrood te halen. Maar helaas, geen bakker te vinden. Wel veel ‘rare’ mensen. Dan maar naar een Tim Horton. De koffie en het belegde broodje smaken er goed.
Door richting Vancouver naar Lynn Canyon Park. Een binnendoorweg wilde niet lukken (ze kunnen hier nog wat leren van de ANWB), dus maar via Highway 1. Lynn Canyon Park ligt aan de voet van Mount Seymour. Rustige wandelpaden met uitzicht op de klippen en watervallen doorkruisen het natuurgebied. En een 80m hoge en 48m lange handbrug voert over de adembenemende kloof van Lynn Creek. Het is een uitstekend (en gratis) alternatief voor de Capilano Suspension Bridge. Niet te lang op de wiebelende brug blijven staan, want je weet anders na afloop niet wat je voelt.

Met behulp van TomTom rijden we naar Burnaby Lake Regional Park. Om half zes arriveren we op de omvangrijke RV-park. Hier blijven we twee nachten. Een ‘veredelde’ parkeerplaats, maar toch nog afscheiding middels coniferen en lekker dicht bij Vancouver. Bij aankomst wordt gelijk popcorn gemaakt. Het is één van de weinige dingen die nog in onze kast liggen. Eten is er dus ook zo goed als niet meer. Aangezien het donker is wanneer we naar Vancouver zouden gaan, besluiten we bij de camper wat te eten. Even surfen op internet en de dichtstbijzijnde Domino’s gebeld. Maar nee, die leveren niet zo ver en er wordt een ander nummer gegeven. Als we ons telefoonnummer op moeten geven, wordt gevraagd wat voor een nummer het is. Ja, Dutch, want wij zijn tourists en zitten op het RV-park. Nou, dan leveren we ook niet “bye bye” en de verbinding wordt gebroken. Op naar de kleine supermarkt van de camping, waar voor 10 euri een pizza wordt gekocht. Kok Jone prepareert, beoordeling Frank geeft de aanwijzingen.
Afijn, morgen onze eerste dag in Vancouver.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Redelijk vroeg uit de veren. Voor dag 1 bezoek aan de metropool Vancouver. Vancouver heeft op dit moment ongeveer 1,7 miljoen inwoners. De weersverwachting is uitgekomen: bij het ontwaken is de hemel al strakblauw en naar verluidt zal de temperatuur de komende dagen oplopen tot ca. 28 graden!
Na het ontbijt is er nog een wasje gedraaid voor we met de bus richting Lougheed Station gaan. Vanaf dit punt gaan we met de Skytrain richting downtown Vancouver om aan het Waterfront weer uit te stappen. In de Skytrain wordt al snel duidelijk waarom Vancouver ook wel Hongcouver genoemd wordt. Het merendeel van de passagiers is van Aziatische afkomst.
Gelijk is bij het uitstappen de eerste bezienswaardigheid. Namelijk de vijf zeilen van de Canada Place. Het dak bestaat uit kunststof stroken in de vorm van een tent. Daardoor is er geen steunpilaar te vinden. Langs Canada Place loopt een wandelpromenade en is er prachtig uitzicht op de stad en op North Vancouver en Stanley Park. Tevens ligt er aan de kade een reusachtig cruiseschip voor anker (misschien iets voor als we oud zijn?).
Hierna wandelen we door Gastown. Dat is de oudste wijk van Vancouver, waar gerestaureerde pak- en woonhuizen van de Victoriaanse periode staan. Ook staat er de Steam Clock, die wordt aangedreven door het stedelijk stoomnet en elk uur de klokken van de Westminster nabootst. Na wat giftshops, gaan we met de Seabus (een soort van catamaran) in 25 minuten naar Lonsdale Quay. Daar vandaan gaan we weer verder met de bus naar de voet van de Grouse Mountain. De kabelbaan brengt ons daarna naar de top van de berg op 1200m hoogte. Omdat het weer meezit (helderder dan dit kun je het niet krijgen), kijken we uit op de delta van de Fraser River en de besneeuwde top van de Mount Baker in de VS. Als we naar beneden kijken, zien we tussen de Inlet en de English Bay de torens van glas en metaal in de zon schitteren. Uiteraard wordt er ook aan de inwendige mens gedacht. En voor een exorbitant hoog bedrag worden drank en broodjes gekocht. Ach, we zijn op vakantie en de locatie mag er zijn op een doorsneezondag!!

Daarna zien we in dit park ook nog twee Grizzlyberen in hun habitat en zijn we getuige van een Lumberjack show (typisch Amerikaans). De terugweg verloopt soepel en in Lonsdale Quay genieten we in de zon van een overheerlijk ijsje en het panoramisch uitzicht op Vancouver. Vervolgens weer met de Seabus terug naar het vasteland om de dag te vervolgen middels de Seawall-walk. Deze loopt langs het water en de haven. Hierna lopen we direct door naar Robson Street. Het absolute hart van Vancouver met z’n souvenirwinkels, elegante boetiekjes en restaurants. Het credo luidt hier ‘zien -en vooral- gezien worden’. In een Aziatische coffeeshop drinken we een welverdiend pilsje, waarna we op zoek gaan naar een geschikt restaurant. Want ja, trek hebben we inmiddels. We lopen alvast terug richting Waterfront om dan later Vancouver by night te aanschouwen en daar de Skytrain weer te nemen. Al vrij snel komen we langs Steakhouse The Keg en besluiten we hier te dineren (en uit te rusten). Na het eten, het is inmiddels al even donker, lopen we nog langs de promenade van Canada Place. Daar hebben we nogmaals uitzicht op de haven en omstreken.

Daarna stappen we weer in de Skytrain richting Burnaby RV-park. Het is in de Skytrain vooral druk met de al eerder genoemde Aziaten. Maar een half uur later komen we aan op het perron van University; één halte verder dan Lougheed Station. Aangezien de bus zojuist vanaf Lougheed is vertrokken, blijven we één stop zitten om vanaf daar terug te lopen. De wandeling gaat in het donker, met een slechte omschrijving, deels langs de snelweg en via een sterk hellend talud. Moe, maar zeker voldaan, arriveren we bij de camper om daar eerst de foto’s nog uit te zoeken en de weblogtekst te schrijven voor we de slaap vatten voor de laatste nacht in de camper.
Morgen wordt de camper weer ingeleverd bij Cruise Canada en nemen we voor één nacht intrek in het Best Western Hotel downtown.
Tot morgen, voor dag 2 in Vancouver.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vanmorgen stond in het teken van het inleveren van de camper. Het ontbijt schoot er daardoor een beetje bij in, maar tussen het opruimen en tassen inpakken werd zo nu en dan een bammetje naar binnengeschoven. Op de camping was ook een RV-wash, dus we konden de camper met de hogedrukspuit wat witter maken. Tegen die tijd was de binnenkant al veegschoon en opgeruimd.
Vervolgens leidde TomTom ons via een binnendoorweg naar Cruise Canada, de camperverhuurder. Onderweg werd nog even afgetankt en werd het propaan weer bijgevuld. Bij aankomst bij Cruise Canada bleek hoeveel campers ze wel niet hebben daar. Er stonden er dik honderd, heel wat meer dan toen we de camper op kwamen halen. Maar ja, het seizoen zit er ook een beetje op nu. Onderweg hadden we al gemerkt dat een aantal campings na 1 september gesloten waren en de meeste andere gaan rond 1 oktober dicht.
Nog voordat de camper stilstond werd die al geinspecteerd en (uiteraard) helemaal in orde bevonden. Het bleek dat we in de afgelopen weken zo’n 4100 kilometer hebben afgelegd (in een camper die 1 op 3,8 rijdt). De administratie daarna verliep ook bijzonder vlot en met een taxi werden we rond twaalf uur bij het Best Western hotel in Downtown afgezet. Gelukkig konden we onze kamers al meteen in en omdat dit hotel adverteerde met het kunnen lenen van fietsen wilden we die dan ook graag gaan lenen om een rondje Stanley Park te rijden. Na wat moeite bleken er inderdaad (precies) vier fietsen beschikbaar te zijn. Helaas bleek één fiets een lekke voorband te hebben. Op het voorstel om de band te laten maken terwijl we even gingen lunchen kwam een resoluut negatief antwoord. Nee, dat kunnen ze niet zelf, daar moet iemand met verstand naar kijken…

Nou ja, toen toch maar gaan lunchen. In Yaletown, een wijk vlakbij het hotel, ligt Hamilton Street. Dit is een straatje met voornamelijk eetgelegenheden. Hier vonden we al snel een geschikt terras in de zon. Na de lunch hebben we ons door de shuttlebus van het hotel af laten zetten bij een fietsenverhuurder vlakbij Stanley Park. Daar stapten we al bijna de fietsverhuurder binnen waar we waren afgezet, totdat we een tip kregen van een stel dat net fietsen had gehuurd, dat een verhuurder even verderop veel goedkoper was. Dat advies was wel aan ons besteed en even later reden we (inclusief verplichte helm… zucht) het fietspad van Stanley Park op. Rond de hele rand van Stanley Park loopt namelijk een voetpad en een apart fiets- / rolschaatspad. Al snel kwamen we bij de totempalen en langs diverse andere bezienswaardigheden (vuurtoren, eilandje, brug etc).

Onderweg werd ook nog een ijsje gescoord. De totale route was maar zo’n 8 kilometer, dus ruim binnen de twee uur waren we al weer terug.
Vervolgens zijn we via de stranden aan de zuidkant van downtown in het heerlijke zonnetje weer terug richting hotel gewandeld. Daar hebben we nog wat gedronken en na wat opknappen zijn we weer naar Hamilton Street gelopen voor het diner. Dat werd dit keer een Italiaans restaurant (zonder pizza’s op het menu…). Maar de pasta en risotto smaakten uitstekend. Moe maar voldaan zijn we vervolgens maar ons mandje gegaan.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Na een goeie nacht in een echt bed (weer eens wat anders dan ‘de brievenbus’ waarin we de afgelopen weken hebben gelegen) werd er ontbeten in het White Spot restaurant bij het hotel. De pannenkoeken lagen de rest van de dag bij ondergetekende zwaar op de maag.
Na uitchecken lieten we ons door de hotel shuttlebus wegbrengen naar Gastown. Daar werd nog wat geshopt en een zonnig terras bezocht. Tegen half één was het tijd om terug te lopen naar het hotel en daarvandaan een taxi te nemen naar het vliegveld.

Bij het inchecken bleek dat we de terugreis wel de gereserveerde plaatsen zouden hebben op de vlucht naar Londen. De vlucht naar Londen vertrok op tijd (om 17:35) en de reis van zo’n 9 uur verliep voorspoedig. Waarschijnlijk ook omdat een deel van de reis slapend doorgebracht kon worden. Op Londen bleek het engels weer te zijn. Weer eens wat anders dan zon. Met een bus werden we van terminal 3 naar terminal 1 vervoerd en daar moesten we door de douanecontrole. Bij de controle bleek ineens dat een rugzak een nadere inspectie behoefde omdat ze iets verdachts zagen. Uiteindelijk bleek het te gaan om een totempaaltje dat we als souvenir hadden gekocht. Ach, gelukkig kon de douane er zelf ook om lachen.
Ook de reis van Londen naar Schiphol vertrok op tijd en verliep eveneens voorspoedig. Eenmaal op Schiphol bleek het flink te waaien met diverse buien. Ja, we waren dus echt terug in Nederland.

Hiermee eindigt dan ook het reisverslag. Iedereen die het reisverslag heeft gevolgd en (zo nu en dan) een berichtje heeft achtergelaten, hartelijk dank hiervoor. Dat was onderweg toch altijd leuk om te zien. Daardoor blijkt ook dat we het niet alleen voor ons zelf maken, maar ook andere er nog eens een plezier mee doen. Twee vliegen in een klap.