Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:
Sinds we de camper gisteravond op de camping in Milford Sound hebben neergezet heeft het geregend. De Milford Sound werd door ons al de Rainfull Sound genoemd. Maar vanmorgen nam de regen wat af en soms was het zelfs even droog. Op zich mooi want we gingen vanmorgen een boottocht maken over de Milford Sound, een 16 kilometer lang fjord. Om 10 uur stapten we op de boot voor een reisje van zo'n zeven kwartier. In het begin regende het nog een beetje, maar naar mate de tocht vorderde werd het droog. Door de lage bewolking lag het fjord er bijzonder mysterieus bij. De kolossale rotspartijen die soms honderden meters kaarsrecht uit het water tornen zijn werkelijk enorm, maar konden helaas niet (goed) met de camera vast worden gelegd.
Frankie G. bekijkt het uitzicht op de boot in de Milford Sound
Vanwege de regenval van afgelopen nacht hadden we over watervallen geen klagen. De één na de ander kletterde te pletter in het fjord. Onderweg zagen we een enkele keer dolfijnen naast de boot zwemmen (te laat met fotograferen natuurlijk) en lagen er her en der zeehonden op de rotsen te luieren (typisch geval van luie honden). Na de indrukwekkende boottocht zijn we weer met de camper richting Te Anau vertrokken. Helaas betekende dit dezelfde weg als gisteren op de heenweg, maar ja, er is geen alternatieve route. Onderweg de 'gebruikelijk file' aangezien er een hele horde schapen ons tegemoet kwam denderen.
Gebruikelijk tafereel in Nieuw-Zeeland
In Te Anau aangekomen hebben we de noodzakelijke boodschappen gedaan, internetcafé bezocht en de lunch genuttigd. Vanuit Te Anau namen we de toeristische route (Southern Scenic Route) richting zuidkust. Echt een bijzonder rustige route aangezien we in de tijd dat we in Riverton aankwamen (toch een paar uur verder) slechts een keer of vijf zijn ingehaald. Op alle wegen mag buiten de bebouwde kom zondermeer 100 km per uur worden gereden, ook daar waar in Nederland dan slechts bijvoorbeeld 70 mag worden gereden. In scherpe bochten wordt dan met borden een adviessnelheid aangegeven waardoor je altijd voorbereid bent op naderend gevaar. Uiteraard hebben wij vakantie en genieten met een kilometertje of 70 à 80 rustig van het steeds wisselende landschap. Haasten doen we wel weer als we thuis zijn. Onderweg de nodige toeristische attracties bezocht, zoals o.a. de Clifden Suspension Bridge (waarnaast toevalligerwijs een receptie van een bruiloft aan de gang was) en Monkey Island.
Op de achtergrond de receptie van een bruiloft, gezien vanaf de Clifden Suspension Bridge
Eenmaal langs de zuidkust is goed te zien dat het hier altijd flink waait. De bomen zijn allemaal al richting binnenland gegroeid namelijk. Sommige staan erbij alsof het op het moment dat wij er langs reden nog steeds windkracht 10 was. Uiteindelijk zijn we zo'n 30 kilometer ten westen van Invercargill in Riverton gestopt en daar op de pittoreske camping aan zee terecht gekomen. Op de camping waren we opzoek naar de receptie toen een campinggast ons tegemoet kwam en ons mededeelde dat 'the boss' er even niet was. We moesten maar een plekje uitzoeken en straks bij de receptie melden dat we hier wilden overnachten. Zo gezegd zo gedaan. De 'receptie' is hier trouwens gewoon de woonkamer van de eigenaar die ons na het aanmelden ook nog eens eieren van de eigen kippen aanbood. Afijn, een typisch knusse camping die ook nog eens met afstand de goedkoopste is tot nu toe. Vanavond maar weer een toepasselijk Tasman Bitter (lokaal Nieuw Zeelands bier) opentrekken, want we zitten nog maar voor even aan de Tasman Zee. Binnenkort moeten we de zee ineens weer Pacific gaan noemen.