Gereden: 250 mijlen / 400 kilometer (Jeroen)

Vandaag wéér voor de wekker wakker, dat gebeurt als we moeten werken niet dus zullen we wel erg veel zin hebben in weer een ongetwijfeld fantastische vakantiedag. Het ontbijt bij de Best Western was erg beperkt, maar beter wat dan niks. Het was alleen een buffet met liefst twee tafels en vier stoelen. En dat terwijl er ook een bus met bejaarde Fransen in het hotel logeerde. Het ontbijt dan ook op de kamer genuttigd.
Om kwart over acht checkten we uit en na het halen van een volle tank vervolgden we onze weg noordelijk op de 191 richting Moab. Net na Moab liggen namelijk twee Nationale Parken die we vandaag op het programma hadden staan, namelijk Arches NP en Canyonlands NP. Het weer viel nog niet mee, erg bewolkt en zo nu en dan een buitje. Maar de grootste buien laten we achter ons zo te zien. Onderweg komen we al een arch (= boog) tegen, namelijk Wilson Arch. Ook zien we verderop iets van de weg een aantal hertjes snuffelen.
Vlak voor Moab zien we ineens met grote witte letters Hole ‘N The Rock op de rotswand geschilderd. We besluiten even te gaan kijken. Blijkt dat daar een aantal huisjes in de rots zijn uitgehakt. Op zich leuk ware het niet dat de rest er omheen super toeristisch en kitscherig is. We gaan dan ook snel door. Na zo’n anderhalf uur bereiken we Moab en besluiten we om het ontbijtje uit het hotel wat aan te vullen bij de Mac. Om half elf kwamen we aan bij Arches NP. In dit park zijn diverse natuurlijke bogen te zien. Al snel blijkt dat het niet alleen de bogen zijn die hier indrukwekkend zijn, maar ook de overige reusachtige rode rotspartijen. Het weer wordt trouwens steeds beter, al een tijdje geen regen meer en de zon komt zo nu en dan ook door de steeds lichter wordende wolkenmassa heen. Er loopt een weg van 18 mijl door het park. Langs die weg zijn we diverse zijwegen naar diverse ‘view points’. Meestal moet bij zo’n view point dan ook nog een stukje gelopen worden om de arches te zien. We bezoeken diverse view points en lopen zodoende ook de nodige meters om het één en ander te aanschouwen. De zon komt steeds beter door en daardoor loopt de temperatuur ook op. Omdat we ook nog eens aardig op hoogte zijn, ga je al dat lopen na verloop van tijd wel voelen. Zo is er bijvoorbeeld ook een loopje van maar 0,8 mijl, maar wel met een hoogte verschil van 61 meter. En dat was dan nog de ‘makkelijke’ route om Delicate Arch te zien. Bij de laatste wandelingen blijkt dat de wind ook aardig komt opsteken, maar gelukkig geen regen.

Om even over vieren hebben we alles gezien wat we wilden zien en verlaten we Arches NP om op weg te gaan naar het aan de andere kant van de 191 gelegen Canyonlands. In dit park heb je hele fraaie uitzichten op de uitgesleten oevers van de Green River en de Colorado River (zeg maar Grand Canyon in het klein). Omdat we aan het eind van de dag zitten zakt de zon al aardig en dat geeft op bepaalde punten een bijzonder fraaie blik. In het park is trouwens ook nog een (verdwaalde?) arch te zien, namelijk de Mesa Arch. Uiteindelijk hebben we bij diverse view points weer diverse adembenemende plaatsje kunnen schieten. In dit park bevinden de view points zich vrijwel direct aan de parkeerplaatsen zodat je vrij snel door het park heen kan. Rond kwart over zes verlieten we ook dit park en vervolgde we de 191 weer noordelijk richting de kruising met de Interstate 70. Die volgen we westelijk (tegen de laag staande zon in) tot aan Green River.

Daar zien we al snel veel van de vertrouwde motelketens. Maar bij Super 8 Motel blijkt dat die vol zitten omdat er dit weekend een feest is in Green River. En niet zomaar een feest, nee, een meloenenfeest! Ik blijf het zeggen: Rare jongens, die Amerikanen. Green River blijkt bekend te staan om de meloenenverkoop, dus dat verklaard op zich wel weer de reden van het feest. Gelukkig vinden we bij het even verderop gelegen Motel 6 nog wel een zeer eenvoudige rokerskamer, alhoewel het één van de laatste blijkt te zijn. Omdat het feest is, is het ook erg druk bij de normale restaurants (en dan bedoel ik niet de KFC, Burger King etc.). Daarom maar weer eens alternatief gegeten, namelijk met broodjes van de Subway. Ze hebben hier dezelfde broodjes als bij de Subway om de hoek bij meneer Delta Lloyd. Met een half litertje Budweiser en een jus d’orange zijn die best te doen. Motel 6 blijkt geen internet te hebben, maar gelukkig is er een campground achter het motel. Die blijken wel een open internet verbinding te hebben. Gasten bedankt!

Gereden: 254 mijlen / 406 kilometer (Ingrid)

We hadden voor het eerst geen wekker op de kamer maar gelukkig zijn we wel bijtijds , om 7 uur, wakker geworden. Ontbijt was dit keer niet inbegrepen maar we konden wel een bakkie bij de receptie halen. Dit hebben we in de auto, tijdens het bijwerken van de site, opgedronken. In de kamer konden we namelijk geen verbinding meer oppakken. Aan de rand van Green River hebben we getankt en een heerlijk gezond, vers, rijkelijk belegd broodje gehaald. Het is vandaag een zonnige dag, er staat alleen wel veel wind. Even over half 10 verlaten we Green River en vervolgen we onze weg westelijk over Interstate 70. Na zo’n 13 miles zijn we zuidelijk afgeslagen naar de Highway 24 richting Capitol Reef National Park. Richting Hanksville leek de omgeving net een maanlandschap. Daarna kwam er aardig wat variatie in het landschap. Het was erg rustig op de weg, zo hadden we mooi de tijd om foto’s te nemen. We zijn zelfs regelmatig midden op de weg helemaal gestopt om te fotograferen/filmen. Het weinige verkeer wat we tegen kwamen op deze Scenic Byway (toeristische route), bestond voornamelijk uit campers. En de campers zijn hier bijna allemaal enorm groot, bijna bussen. En dan hangt er vaak ook nog een flinke auto als aanhanger achter.

Sinds gisteren hebben we, omdat we tussen de bergen zitten, weinig zenders meer op de radio. De enige zenders die we ontvangen, zenden alleen countrymuziek uit. Dat is wel even wat anders als rock maar ach, altijd nog beter als R&B. Via een schitterende slingerweg gingen we richting Capitol Reef NP. Er kwamen ook steeds meer prachtige bergen. We zijn gestopt bij een berg met oude muurtekeningen. Hier kon je ook zelf fruit plukken (er hing echter niet veel meer) en langs de kant van de weg liep een aantal hertjes. Ineens bleken we al bij het Visitor Center van Capitol Reef NP te zijn en reden we dus al een tijdje in het park. Via een scenic route zijn we verder het park ingegaan. Hier reden we o.a. langs het Waterpocket Fold, een gebergte waar de verschillende gekleurde aardlagen goed zichtbaar zijn. We hebben geen trails gelopen, deze waren te lang, te steil of alleen bereikbaar door een eind over een ongeasfalteerde weg te rijden. Na het Capitol Reef NP zijn we bij Torrey afgeslagen naar Highway 12, zuidelijk richting Bryce Canyon NP. Deze weg loopt door Dixie National Forest waar het begin van de herfst al zichtbaar was aan de kleuren van de bomen. We hadden al regelmatig waarschuwingsborden gezien voor overstekende koeien en vandaag zijn we die dan ook tegengekomen. Een aantal liep heel dicht langs de kant van de weg en hier hebben we dan ook een paar mooie foto’s van kunnen maken. Na Dixie Forest zagen we weer meer rotsen met als hoogtepunt de Escalante Canyon met stijle ravijnen en veel uitkijkpunten. En dus weer veel foto-/filmmomenten.

Via het leuke, kleine plaatsje Escalente zijn we doorgereden naar Tropics, de laatste redelijk grote plaats voor Bryce Canyon NP. We zagen een stuk of vijf motels, op de 1e stond ’no vacancy’ (vol) op de deur en ook de 2e die we probeerden had geen plek. De eigenaar deelde ons mee dat alle hotels het dorp vol zaten maar dat er 5 miles terug nog wel een paar kamers in een motel waren. Hij was zo vriendelijk om voor ons te bellen en meteen een kamer te reserveren voordat ook daar alles vol zou zijn. Dat is nog eens service! Daarom gingen we dus weer 5 miles terug naar het gehucht Cannonville, naar de Grand Staircase Inn. Na te hebben ingecheckt wilden we wat gaan eten maar in Cannonville zit helemaal niets en zouden we dus weer naar Tropics moeten. We besloten om eerst nog even naar Kodachrome Basin State Park te gaan. Hier hebben we o.a. de Chimney Rock gezien en een korte trail gelopen naar Shakespeare Arch. Onderweg zagen we vele konijnen met grote oren (Jackrabbits). Inmiddels was de zon onder en hadden we eigenlijk geen fut meer om nog in Tropics te gaan eten. We hebben toen maar in het winkeltje bij het motel wat crackers met kaas en sandwiches gehaald en dit op de kamer opgegeten. Vervolgens hebben we de vele foto’s van vandaag weer teruggekeken en uitgezocht en het verslag gemaakt. Of we vandaag alles nog op de site kunnen zetten weten we niet. We hebben momenteel wel een internetverbinding maar die is heel zwak.

Gereden: 185 mijlen / 296 kilometer (Jeroen)

Vanmorgen weer geen wekker, maar toch rond zeven uur wakker. Na een ontbijt van toast en koffie gingen we om 8 uur op pad richting Tropic. Daar wilden we tanken maar helaas, het is zondag en de pomp was nog dicht. We hadden nog wel genoeg dus reden we door naar ons reisdoel van vandaag: Bryce Canyon National Park. Dat was ongeveer een half uurtje rijden. De lucht was trouwens strak blauw zonder ook maar één wolkje, maar de temperatuur lag flink laag. We waren enthousiast van start gegaan in korte broek en t-shirt, maar bij een benzinepomp vlak voor de ingang van het park hebben we toch maar een lange broek en een jasje tevoorschijn gehaald. Bij de ingang van het park bleek dat het slechts 34° F = 1° C was! Niet ze raar dat we het wel koud hadden, we zagen zelfs auto’s met ijs op de ramen.

Bij de ingang van Bryce kregen we van de park ranger weer een plattegrond van het park. In Bryce loopt er ook weer één lange weg van 18 mijl het park in. Langs die weg zijn dan diverse afslagen naar view points. Bij de meeste view points hoef je slechts enkele meters vanaf de parkeerplaats te lopen om van het uitzicht te genieten. Dat hebben we dan ook bij de meeste view points gedaan. Vanaf de view points heb je een ongelofelijk uitzicht op de ”hoodoos” van Bryce. De hoodoos zijn pilaren van zandsteen die zo’n 13 miljoen jaar geleden zijn ontstaan. Omdat het een canyon is kijk je vanaf de rand neer op het uitgesleten dal met hoodoos. Zo verschillen alle parken toch wel flink van elkaar.
Het park ligt op een behoorlijke hoogte. Bij de view points stond aangeven op welke hoogte die zich bevonden. Dat was allemaal minimaal 8800 feet. ‘s Middag kreeg de zon wat meer kracht (temperatuur was toen zo’n 63° F = 17° C) en hebben we bij Sunset Point de Navajo trail gelopen. Deze trail loopt vanaf de rand van de berg tussen de hoodoos door naar beneden. Hierdoor krijg je weer een hele andere blik op het geheel. Naar beneden viel trouwens wel mee, maar op de terugweg hebben we wat uitrustmomentjes in moeten bouwen.

Rond drie uur vertrokken we weer uit het park en gingen we op weg naar onze overnachtingsplaats Hurricane. De kaartlezeres leidde ons over diverse toeristische routes met een heel gevarieerd aanbod aan landschappen. Zo kwamen we ondermeer langs Lake Panguitch, reden we door de Cedar Breaks National Monument en door de rode draad in zuidwest Utah, het Dixie National Forest. Highway 143 was erg rustig maar bijzonder mooi. Gelukkig kwam er vanaf Cedar City ook eindelijk weer een classic rock station door op de radio, die country muziek begonnen we namelijk wel wat zat te worden. Rond half zeven arriveerde we in Hurricane. Daar hadden we de keuze uit een viertal motels. Omdat we van Super 8 Motel een coupon hadden met korting hebben we daar ingecheckt. Direct daarna zijn we in het naast het motel gelegen JB’s gaan dineren. Eindelijk weer eens een normale maaltijd. Ook hebben we nog een was gedraaid en de zeer vele foto’s van vandaag nog eens bekeken. Het lijkt wel of we er iedere dag meer maken...

Gereden: 190 mijlen / 304 kilometer (Jeroen)

De wekker stond op 7 uur maar we waren al weer ver voor de wekker afging wakker. Hierdoor zaten we om kwart voor acht al aan het ontbijt: koffie, jus en toast, wederom met jam. Dit keer was het ook mogelijk om een wafel te maken en dat heeft Jeroen dan ook gedaan. De wafel was goed gelukt en smaakte ook goed. Aangezien we in ons hotel weer geen internetverbinding hadden, zijn we na het uitchecken naar de parkeerplaats van Motel 6 aan de overkant gegaan en hebben daar de site bijgewerkt. Ook hebben we hotel Circus Circus in Las Vegas voor de komende twee nachten geboekt. Na te hebben getankt zijn we, rond kwart over negen, richting Zion National Park gegaan.

Daar arriveerden we een half uurtje later. Wat opvalt aan dit park is dat het, doordat de Virgin River er doorheen loopt, een stuk groener is dan de voorgaande parken. Maar de enorme indrukwekkende rotspartijen ontbraken ook hier niet. Een gedeelte van het park mag je alleen per shuttlebus in dus na de auto te hebben geparkeerd, hebben we de shuttlebus naar het eindpunt, de Temple of Sinawava, genomen. Daar hebben we de Riverside Walk gedaan, een wandeling van ongeveer anderhalf uur langs de Virgin River. Doordat deze walk grotendeels in de schaduw liep, was het af en toe nog wat frisjes. Aan het eind van deze wandeling komen de bergen heel dicht bij elkaar en zou je nog verder kunnen gaan, maar dan moet je wel door de rivier lopen en dat hebben we maar niet gedaan. Op de terugweg zagen we nog een paar hertjes bij de rivier. Ze staken later ook de rivier over. Hierna hebben we de shuttlebus naar Weeping Rock genomen. Na een stijle klim van 98ft (30 meter) zagen we de huilende steen. Het was inmiddels flink warm geworden, er was geen wolkje aan de lucht en dus gingen de vesten uit en de broekspijpen eraf.

Vervolgens hebben we de bus naar de Zion Lodge genomen en een wandeling naar de Lower en Middle Emerald Pools gedaan. Dit wandelpad liep langs stijle rotswanden omhoog en dat viel niet altijd mee. Onderweg kwamen we de dan de pools met twee watervallen tegen. Niet super bijzonder maar natuurlijk wel weer wat foto’s en film waard. Na deze inspanning hebben we nog een ijsje op het grasveld gegeten en hebben we rond drie uur het park verlaten richting Las Vegas. Via Interstate 15 waren we rond half 5 weer in Arizona en kon de klok weer een uurtje achteruit. Naarmate we dichter bij Las Vegas kwamen, werd het landschap ook steeds vlakker. Om half zes kwamen we bij hotel Circus Circus aan. Na te hebben ingecheckt, dit duurde 20 minuten, moesten we dwars door het casino om naar onze kamer in de tower op de 7e etage te gaan. We hebben uitzicht op hotel Sahara en het topje van de Stratosphere Tower. En ook op een aantal hijskranen van een bouwput. De kamer is mooi maar heeft geen koffiezetapparaat of koelkast, zoals in de meer eenvoudiger hotels waar we tot nu toe hebben gezeten. En een internetverbinding is hier niet gratis maar kost 12 dollar per 24 uur. Vervolgens hebben we wat in het hotel rondgekeken, een enorme pizza gegeten en hebben we een flink stuk over de ‘The Strip’ gelopen langs alle beroemde hotels. Rond half 12 waren we terug in het hotel, allebei doodmoe. De foto’s van vandaag hebben we nog wel even bekeken maar het verslag komt morgen wel.