Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vanmorgen weer bijna een blamage. Bij het wegrijden van de camper bleek dat we onze stekker nog in het elektriciteitshokje hadden laten zitten. Maar ook deze keer kon een ramp tijdig worden voorkomen. De eerste stop was vandaag al snel, namelijk bij de benzinepomp in Haast. Daar tankte we voor een recordbedrag, namelijk NZ$ 0,909. Wat een afzetters, in Auckland tankte we nog voor NZ$ 0,739. Door dit astronomische bedrag is het ook niet mogelijk geworden dat iemand de webpoll goed had, want dit antwoord stond er niet bij. Onderweg constateerde we dat de pepermunt van Vivian toch wel heel erg hard gaat. Sterker nog, het is bijna op. Maar niet getreurd want er is nog een half zakje drop over. Er werd even een stop gemaakt bij de maar enkele minuten van de weg liggende Thunder Creek Fall. Deze waterval was al vanaf de parkeerplaats te horen. Verder zuidelijk over de state highway 6 kwamen we langs twee enorme meren, Lake Wanaka en Lake Hawea, die er werkelijk spiegelglad bij lagen. En met het zonnetje erop gaf dat hele mooie effecten.

Lake Hawea met z'n super blauwe water, lijkt bijna onecht

Verderop kwamen we vlak voor Wanaka een soort van pretpark tegen, namelijk Wanaka Puzzling World. Dat vonden we wel een bezoek waard. Met name het labyrinth was nog wel een uitdaging en het bleek nog niet eens makkelijk te zijn.

Frank bij Puzzling World in Wanaka

Nadat we een daar een goed uur zoet waren geweest zijn we het centrum van Wanaka ingereden. Daar hebben we wat rondgekeken en de onvermijdelijke stop bij een internetcafé gemaakt. Daarna weer verder zuidelijk gereden totdat we bij de eindbestemming kwamen, Queenstown. Eigenlijk vanuit het niets is dat dan ineens een hele drukke, toeristische stad. Na Wellington en Auckland vonden we dit tot nu toe wel het drukst. Uiteraard weer de Tourist Information Center bezocht, rondgekeken, boodschappen gedaan en opzoek gegaan naar een overnachtingsplaats. En omdat Queenstown en omgeving best druk is zijn we een eindje buiten de stad gereden en lukraak een b-weggetje ingereden. Dat b-weggetje bleek bijzonder scherpe en steile haarspeld bochten te bevatten en ging uiteindelijk over in een onverharde weg waarbij we vervolgens over enkele wildroosters reden. Dit omdat de koeien en schapen hier gewoon over de weg heen lopen. Na enkele kilometers vonden we een mooi egaal stukje grond, nou ja, gewoon weiland waarin de schapen lopen. Die schrokken wel wat van zo'n gevaarte maar de lokatie vonden we opperbest. Midden tussen de koeienvlaaien en schapenkeutels hebben we de camper geparkeerd. De waarschijnlijke eigenaar van de grond kwam nog wel langsrijden om z'n beestjes te inspecteren, maar afgezien van een vluchtige blik richting camper bleek hij er geen problemen mee te hebben dat we deze plaats hebben uitverkoren als overnachtingsplaats. Nadat we er even staan blijkt dat er naast de schapen ook een stier op dit stuk grond rondloopt. Dat wordt nog wat als we straks gaan slapen, want ja, we hebben rode gordijnen. Wellicht dat we dus nog worden getorpedeerd door stier Herman, maar als dat zo is lezen jullie dat vast morgen wel weer.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Gewekt niet zoals gister gememoreerd door stier Herman maar door koeien die stonden te snuffelen aan de camper. Maar wat wil je ook als de camper midden in een weiland geparkeerd wordt, was gewoon een bezienswaardigheid voor de koeien.

Wakker geworden midden tussen de nieuwsgierige koeien

Omdat gisteravond laat nog auto's langskwamen is onze nieuwsgierigheid gewekt wat er dan verder zoal op de onverharde weg tussen de weilanden te zien is, wat blijkt na ongeveer 4 km komen we bij Lake Moki, stond niet op de kaart (ook geen lingo) maar was absoluut de moeite waard en er was zelfs een camping area bij waar inderdaad wat gasten stonden. Genoten van de omgeving, typisch Nieuw-Zeelands gaan we in het zonnetje richting Queenstown, even boodschappen doen en bijtanken voor de rit naar Milford Sound. De diesel was hier trouwens aanzienlijk goedkoper dan in Haast, het lijkt de beurs wel. Al snel op de highway 6 komen we in een voor ons niet onbekende file namelijk vee wat van het ene weiland naar het andere weiland gedirigeerd wordt, het opmerkelijke is (blijkt achteraf) dat dit vee zeker een tocht van zo'n 5 km over de weg moest maken om in het "nieuwe" weiland te komen. Chaos troef dus op de weg want het vee liep letterlijk tussen de auto's, links en rechts van de weg. Vervolgens reden we verder richting Te Anau tussen de weilanden door waar praktisch alleen maar schapen op stonden, terwijl we op het Noordereiland veel meer koeien zagen grazen is het hier op het Zuidereiland praktisch alleen maar schapen wat de klok slaat en niet zo weinig ook! De weersomstandigheden waren inmiddels een stuk slechter, vooral de wind wakkerde aardig aan zodat het gewoon een kunst was om de camper op de weg te houden. Aangekomen in Te Anau wordt dan ook even gepauzeerd aan het hoe kan het ook anders Lake Te Anau. Er rest ons dan nog zo'n 120 km naar Milford Sound dit gaat door bossen, langs zandduinen, diverse meren en uitzicht op de eeuwige sneeuw van dit Fiordland National Park. Met nog zo'n 20 km voor de boeg doemt daar ineens de Homer Tunnel op, 1200 mtr. lang 3,8 mtr hoog en maar één rijbaan, zodat wanneer je het groene licht gemist hebt je een kwartier moet wachten op de volgende ronde, de tunnel nauwelijks verlicht en voorzien van zeer slecht wegdek is een belevenis op zich.

De ingang van de Homer tunnel, op weg naar Milford Sound

Na de tunnel komen we in de Cleddau valley vanwaar de weg via scherpe 'virages' verder gaat naar Milford Sound. Ter plaatse gelijk geïnformeerd naar de boottocht van morgen door de Milford Sound. Vertrek 10 uur precies. Zodat we op zoek kunnen naar een overnachtingplaats, onderweg is echter al opgevallen dat er weinig mogelijkheden zijn ivm gebergte zodat we tegen onze gewoonte in terechtkomen op een soort van camping aan de rivier. Morgen dus de boottocht, zou zeggen tot morgen!!

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Sinds we de camper gisteravond op de camping in Milford Sound hebben neergezet heeft het geregend. De Milford Sound werd door ons al de Rainfull Sound genoemd. Maar vanmorgen nam de regen wat af en soms was het zelfs even droog. Op zich mooi want we gingen vanmorgen een boottocht maken over de Milford Sound, een 16 kilometer lang fjord. Om 10 uur stapten we op de boot voor een reisje van zo'n zeven kwartier. In het begin regende het nog een beetje, maar naar mate de tocht vorderde werd het droog. Door de lage bewolking lag het fjord er bijzonder mysterieus bij. De kolossale rotspartijen die soms honderden meters kaarsrecht uit het water tornen zijn werkelijk enorm, maar konden helaas niet (goed) met de camera vast worden gelegd.

Frankie G. bekijkt het uitzicht op de boot in de Milford Sound

Vanwege de regenval van afgelopen nacht hadden we over watervallen geen klagen. De één na de ander kletterde te pletter in het fjord. Onderweg zagen we een enkele keer dolfijnen naast de boot zwemmen (te laat met fotograferen natuurlijk) en lagen er her en der zeehonden op de rotsen te luieren (typisch geval van luie honden). Na de indrukwekkende boottocht zijn we weer met de camper richting Te Anau vertrokken. Helaas betekende dit dezelfde weg als gisteren op de heenweg, maar ja, er is geen alternatieve route. Onderweg de 'gebruikelijk file' aangezien er een hele horde schapen ons tegemoet kwam denderen.

Gebruikelijk tafereel in Nieuw-Zeeland

In Te Anau aangekomen hebben we de noodzakelijke boodschappen gedaan, internetcafé bezocht en de lunch genuttigd. Vanuit Te Anau namen we de toeristische route (Southern Scenic Route) richting zuidkust. Echt een bijzonder rustige route aangezien we in de tijd dat we in Riverton aankwamen (toch een paar uur verder) slechts een keer of vijf zijn ingehaald. Op alle wegen mag buiten de bebouwde kom zondermeer 100 km per uur worden gereden, ook daar waar in Nederland dan slechts bijvoorbeeld 70 mag worden gereden. In scherpe bochten wordt dan met borden een adviessnelheid aangegeven waardoor je altijd voorbereid bent op naderend gevaar. Uiteraard hebben wij vakantie en genieten met een kilometertje of 70 à 80 rustig van het steeds wisselende landschap. Haasten doen we wel weer als we thuis zijn. Onderweg de nodige toeristische attracties bezocht, zoals o.a. de Clifden Suspension Bridge (waarnaast toevalligerwijs een receptie van een bruiloft aan de gang was) en Monkey Island.

Op de achtergrond de receptie van een bruiloft, gezien vanaf de Clifden Suspension Bridge

Eenmaal langs de zuidkust is goed te zien dat het hier altijd flink waait. De bomen zijn allemaal al richting binnenland gegroeid namelijk. Sommige staan erbij alsof het op het moment dat wij er langs reden nog steeds windkracht 10 was. Uiteindelijk zijn we zo'n 30 kilometer ten westen van Invercargill in Riverton gestopt en daar op de pittoreske camping aan zee terecht gekomen. Op de camping waren we opzoek naar de receptie toen een campinggast ons tegemoet kwam en ons mededeelde dat 'the boss' er even niet was. We moesten maar een plekje uitzoeken en straks bij de receptie melden dat we hier wilden overnachten. Zo gezegd zo gedaan. De 'receptie' is hier trouwens gewoon de woonkamer van de eigenaar die ons na het aanmelden ook nog eens eieren van de eigen kippen aanbood. Afijn, een typisch knusse camping die ook nog eens met afstand de goedkoopste is tot nu toe. Vanavond maar weer een toepasselijk Tasman Bitter (lokaal Nieuw Zeelands bier) opentrekken, want we zitten nog maar voor even aan de Tasman Zee. Binnenkort moeten we de zee ineens weer Pacific gaan noemen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Goed geslapen op de camping in Riverton, gewekt door de regen en weer klaar voor nieuwe belevenissen op het Zuidereiland. Allereerst naar de Riverton rocks maar helaas deze rotsformatie was zelfs geen foto waard volgens Turbo! Daarna naar Invercargill, gesticht door Schotse immigranten tussen 1850 en 1870. De straten zijn hier genoemd naar Schotse rivieren. Op onze wandeltocht door Invercargill komen we diverse historische gebouwen tegen zoals o.a. het Railway Hotel, ook is de watertoren zeker de moeite waard om te fotograferen. Na een anderhalf uur door deze stad te hebben gewandeld besluiten we Invercargill te verlaten en op weg tegaan richting het Catlins gebied voordat we hier aankomen passeren we eerst Bluff een plaatsje waarvan vele denken dat hier het zuidelijkste punt van het Zuidereiland is genaamd: Stirling Point, hier zijn wel wegwijzers aanwezig om aan te geven hoe zuidelijk dit punt is.

Frankie G. bij de wegwijzers op Slope Point

Via de scenic route komen we dan in Fortrose het beginpunt van de Catlins. Al snel buigen we via een onverharde weg af naar Waipapa Point, hier bij het 'golden' strand is een Lighthouse gevestigd op de plaats waar in 1881 een schip verging met 130 mensen aan boord tevens kunnen we hier zeeleeuwen spotten, die spelen langs de kust of rusten uit!! op het strand.

Zeeleeuwen op het strand bij Waipapa Point

Daarna koers gezet naar het werkelijke zuidelijkste punt van het zuidereiland namelijk Slope point, uiteraard komen we hier in eerste instantie via onverharde weg om vervolgens nog via een wandeling die door weilanden en langs rotsen gaat. Het resultaat is echter schitterend en dan bedoel ik het uitzicht op de kustlijn, de rotsen en de rest van de omgeving. Eerst even een stukje terug via Weirbeach om dan in Curio Bay terecht te komen, hier is een heus Jurassic Fossil Forest met daarachter de kust waar 's avonds de zeldzame Hoiho pinguïns aan wal komen. Verder in het Catlins gebied komen we bij de McLean Falls deze worden ook bereikt via een boswandeling van zo'n 20 minuten, een mooie waterval in dito gebied.

Bomen die erbij staan alsof het nog steeds windkracht 10 is.

De dag loopt teneinde als onze laatste bezichtiging de Cathedral caves afvallen ivm het getijde, waar een bord een uur geleden aangaf om 18.30 uur 'open' tegaan geeft het bord nu aan gesloten ivm veranderde zeecondities. Op zoek dus naar een geschikte overnachtingplaats in de natuur voorwaar geen makkelijke opgave vanwege de steile hellingen langs de weg waardoor er zich weinig mogelijkheden voordoen, echter wanneer we een doodlopend weggetje ingaan vlak bij Papatowai waar een boardwalk begint blijkt deze plaats na enig manoeuvreren met de camper ineens super geschikt om de nacht door te brengen, Na eerst de looptijd van de boardwalk op het bordje te hebben aanschouwd gaan we tevreden de camper in om iets te drinken, tot morgen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.