Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Sinds we de camper gisteravond op de camping in Milford Sound hebben neergezet heeft het geregend. De Milford Sound werd door ons al de Rainfull Sound genoemd. Maar vanmorgen nam de regen wat af en soms was het zelfs even droog. Op zich mooi want we gingen vanmorgen een boottocht maken over de Milford Sound, een 16 kilometer lang fjord. Om 10 uur stapten we op de boot voor een reisje van zo'n zeven kwartier. In het begin regende het nog een beetje, maar naar mate de tocht vorderde werd het droog. Door de lage bewolking lag het fjord er bijzonder mysterieus bij. De kolossale rotspartijen die soms honderden meters kaarsrecht uit het water tornen zijn werkelijk enorm, maar konden helaas niet (goed) met de camera vast worden gelegd.

Frankie G. bekijkt het uitzicht op de boot in de Milford Sound

Vanwege de regenval van afgelopen nacht hadden we over watervallen geen klagen. De één na de ander kletterde te pletter in het fjord. Onderweg zagen we een enkele keer dolfijnen naast de boot zwemmen (te laat met fotograferen natuurlijk) en lagen er her en der zeehonden op de rotsen te luieren (typisch geval van luie honden). Na de indrukwekkende boottocht zijn we weer met de camper richting Te Anau vertrokken. Helaas betekende dit dezelfde weg als gisteren op de heenweg, maar ja, er is geen alternatieve route. Onderweg de 'gebruikelijk file' aangezien er een hele horde schapen ons tegemoet kwam denderen.

Gebruikelijk tafereel in Nieuw-Zeeland

In Te Anau aangekomen hebben we de noodzakelijke boodschappen gedaan, internetcafé bezocht en de lunch genuttigd. Vanuit Te Anau namen we de toeristische route (Southern Scenic Route) richting zuidkust. Echt een bijzonder rustige route aangezien we in de tijd dat we in Riverton aankwamen (toch een paar uur verder) slechts een keer of vijf zijn ingehaald. Op alle wegen mag buiten de bebouwde kom zondermeer 100 km per uur worden gereden, ook daar waar in Nederland dan slechts bijvoorbeeld 70 mag worden gereden. In scherpe bochten wordt dan met borden een adviessnelheid aangegeven waardoor je altijd voorbereid bent op naderend gevaar. Uiteraard hebben wij vakantie en genieten met een kilometertje of 70 à 80 rustig van het steeds wisselende landschap. Haasten doen we wel weer als we thuis zijn. Onderweg de nodige toeristische attracties bezocht, zoals o.a. de Clifden Suspension Bridge (waarnaast toevalligerwijs een receptie van een bruiloft aan de gang was) en Monkey Island.

Op de achtergrond de receptie van een bruiloft, gezien vanaf de Clifden Suspension Bridge

Eenmaal langs de zuidkust is goed te zien dat het hier altijd flink waait. De bomen zijn allemaal al richting binnenland gegroeid namelijk. Sommige staan erbij alsof het op het moment dat wij er langs reden nog steeds windkracht 10 was. Uiteindelijk zijn we zo'n 30 kilometer ten westen van Invercargill in Riverton gestopt en daar op de pittoreske camping aan zee terecht gekomen. Op de camping waren we opzoek naar de receptie toen een campinggast ons tegemoet kwam en ons mededeelde dat 'the boss' er even niet was. We moesten maar een plekje uitzoeken en straks bij de receptie melden dat we hier wilden overnachten. Zo gezegd zo gedaan. De 'receptie' is hier trouwens gewoon de woonkamer van de eigenaar die ons na het aanmelden ook nog eens eieren van de eigen kippen aanbood. Afijn, een typisch knusse camping die ook nog eens met afstand de goedkoopste is tot nu toe. Vanavond maar weer een toepasselijk Tasman Bitter (lokaal Nieuw Zeelands bier) opentrekken, want we zitten nog maar voor even aan de Tasman Zee. Binnenkort moeten we de zee ineens weer Pacific gaan noemen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Goed geslapen op de camping in Riverton, gewekt door de regen en weer klaar voor nieuwe belevenissen op het Zuidereiland. Allereerst naar de Riverton rocks maar helaas deze rotsformatie was zelfs geen foto waard volgens Turbo! Daarna naar Invercargill, gesticht door Schotse immigranten tussen 1850 en 1870. De straten zijn hier genoemd naar Schotse rivieren. Op onze wandeltocht door Invercargill komen we diverse historische gebouwen tegen zoals o.a. het Railway Hotel, ook is de watertoren zeker de moeite waard om te fotograferen. Na een anderhalf uur door deze stad te hebben gewandeld besluiten we Invercargill te verlaten en op weg tegaan richting het Catlins gebied voordat we hier aankomen passeren we eerst Bluff een plaatsje waarvan vele denken dat hier het zuidelijkste punt van het Zuidereiland is genaamd: Stirling Point, hier zijn wel wegwijzers aanwezig om aan te geven hoe zuidelijk dit punt is.

Frankie G. bij de wegwijzers op Slope Point

Via de scenic route komen we dan in Fortrose het beginpunt van de Catlins. Al snel buigen we via een onverharde weg af naar Waipapa Point, hier bij het 'golden' strand is een Lighthouse gevestigd op de plaats waar in 1881 een schip verging met 130 mensen aan boord tevens kunnen we hier zeeleeuwen spotten, die spelen langs de kust of rusten uit!! op het strand.

Zeeleeuwen op het strand bij Waipapa Point

Daarna koers gezet naar het werkelijke zuidelijkste punt van het zuidereiland namelijk Slope point, uiteraard komen we hier in eerste instantie via onverharde weg om vervolgens nog via een wandeling die door weilanden en langs rotsen gaat. Het resultaat is echter schitterend en dan bedoel ik het uitzicht op de kustlijn, de rotsen en de rest van de omgeving. Eerst even een stukje terug via Weirbeach om dan in Curio Bay terecht te komen, hier is een heus Jurassic Fossil Forest met daarachter de kust waar 's avonds de zeldzame Hoiho pinguïns aan wal komen. Verder in het Catlins gebied komen we bij de McLean Falls deze worden ook bereikt via een boswandeling van zo'n 20 minuten, een mooie waterval in dito gebied.

Bomen die erbij staan alsof het nog steeds windkracht 10 is.

De dag loopt teneinde als onze laatste bezichtiging de Cathedral caves afvallen ivm het getijde, waar een bord een uur geleden aangaf om 18.30 uur 'open' tegaan geeft het bord nu aan gesloten ivm veranderde zeecondities. Op zoek dus naar een geschikte overnachtingplaats in de natuur voorwaar geen makkelijke opgave vanwege de steile hellingen langs de weg waardoor er zich weinig mogelijkheden voordoen, echter wanneer we een doodlopend weggetje ingaan vlak bij Papatowai waar een boardwalk begint blijkt deze plaats na enig manoeuvreren met de camper ineens super geschikt om de nacht door te brengen, Na eerst de looptijd van de boardwalk op het bordje te hebben aanschouwd gaan we tevreden de camper in om iets te drinken, tot morgen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vanmorgen weer vol goede moed een paar kilometer terug gereden naar de Cathedral Caves, de grotten aan de kust die alleen bij eb zijn te bezoeken. Na de deceptie van gisteren hopen we dat we er nu wel naar toe kunnen. Helaas. Net te laat. Godverde.... Nou ja, het is niet anders, op naar de volgende bezichtigingen. In The Catlins zijn diverse bezienswaardigheden namelijk goed aangegeven en bevinden zich aan de weg danwel enkele kilometers er vandaan. Vanaf de meeste parkeerplaatsen is het dan nog even lopen. De ene keer vijf minuten, een andere keer een half uur. Enkele van de bezochte sigth-seeing attracties waren vandaag Lake Wilkie, de Purakaunui watervallen, Jack's Blowhole, Tunnel Hill en Nugget Point.

Lake Wilkie lag er spiegelglad bij

De eerste twee bezienswaardigheden spreken voorzich. Jack's Blowhole is een diep gat in de grond, midden in de weilanden vlak aan zee. Ondergronds loopt het zeewater hier naartoe en bij vloed spuit het water hier dan uit omhoog. Nou je raadt het waarschijnlijk al. We waren bij de Cathedral Caves al net te laat omdat het vloed ging worden en bij Jack's Blowhole waren we natuurlijk weer te vroeg omdat het nog niet vloed genoeg was. Zo is het altijd wat en nu begrijpen we waarom je eigenlijk langer nodig hebt dan vier weken om alles te zien in Nieuw Zeeland. Tunnel Hill lag vlak aan de weg en was een oud en niet meer in gebruik zijnde spoortunnel en Nugget Point is een rots aan zee met daarom een vuurtoren waar vandaan je een mooi uitzicht hebt op de zee en rotspartijen die daarvoor in het de zee liggen. Ook wemelde het er beneden aan de waterkant van de zeeleeuwen en zeehonden.

Het uitzicht over de Pacific bij Nugget Point

Daarna zaten The Catlins erop en hebben we in een wat grotere, maar wat vergane plaats (Balclutha) een lunch aangeschaft. De lunch hebben we een eind verderop bij Brighton vlakbij het strand genuttigd. Na de lunch op weg gegaan naar Dunedin aangezien we nog een internetcafe zochten en een grotere supermarkt voor wat boodschappen. Nadat dat was gelukt zijn we aan de rand van Dundedin een overnachtingsplaats gaan zoeken. In een buitenwijk vonden we een parkeerplaats die bedoeld is voor bezoekers van een wandelroute. Aangezien het inmiddels is gaan regenen ligt de parkeerplaats er verlaten bij. Een ideale overnachtingsplek derhalve.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Op tijd opgestaan want bij ons begint ook de 'nieuwe' week dus moet er gewoon gewerkt worden. Even na het ontbijt wordt er op de camper geklopt, de eigenaar van het zogenaamde parkeerterrein legt ons uit dat dit geen parkeerterrein is maar gewoon privé terrein. De vraag van haar is echter alleen of we het terrein af willen sluiten wanneer we vertrekken, en dat we zolang als we willen mogen blijven staan, zie je het al voor je in Nederland! Direct zetten we koers richting het centrum van Dunedin, waar bij het Railway station de camper wordt geparkeerd tegen NZ$ 0 vanwege een defecte betaalautomaat. Het Railway station is dan ook onze eerste bezienswaardigheid hierna volgen o.a. nog het Chambers Municipal, St.-Paul's Cathedral, First Church & Knox Church alvorens we in The Octagon belanden, een plein waar de locals elkaar ontmoeten en er per jaar diverse festivals worden georganiseerd. Hierna gaan we naar Otago Peninsula, een schiereiland even buiten Dunedin. Als eerste gaan we naar het enige kasteel in Nieuw-Zeeland genaamd: Larnach Castle dit kasteel gebouwd tussen 1871 en 1885 ligt er werkelijk schitterend bij op een terrein van zo'n 2 km² met bossen en tuinen.

Larnach Castle, het enige kasteel van Nieuw Zeeland

Hierna direct door via onverharde weg naar Chasm waar de branding een spuitgat en een natuurlijke rotsbrug heeft gecreëerd. Vervolgens rijden we naar kaap Taiaroa waar een kolonie koningsalbatrossen leeft. Op de terugweg in Dunedin nog wat boodschappen gedaan en weer verder richting Oamaru via de highway 1, inmiddels wel wat trek gekregen besluiten we in het dorpje Karitane aan zee een picknickplek te zoeken, zo gezegd zo gedaan en heerlijk in het zonnetje genieten we van de broodjes met melk. Een uurtje later weer op weg naar de volgende attractie zullen we maar zeggen, deze wordt gevonden in Moeraki waar de Moeraki Boulders zich bevinden. Dit zijn grijze keien in zee die vrijwel rond zijn en een omtrek kunnen hebben tot wel 4 mtr. en soms als speeltuin fungeren voor Dolfijnen, helaas voor ons toevallig deze keer geen Dolfijn te bekennen!

Jone en Frankie G. bovenop de Moeraki Boulders

Een 30 km later bereiken we onze eindbestemming van deze dag aangezien 'alles' weer opgeladen moet worden gaan we naar een Holiday Park hier in Oamaru. We hadden echter gelezen dat hier op bepaalde tijden Geeloog Pinguïns uit de zee kwamen bij navraag blijkt dat een uur later het geval, motor van de camper weer gestart en op weg naar een uitkijkpunt alwaar de Pinguïns uit zee moeten komen. En jahoor een half uur na aankomst zien we de eerste Geeloog Pinguïn uit zee komen later gevolgd door nog 3 Pinguïns, een uur later als de zon ons in de steek laat besluiten we het 'Pinguïnverhaal' voor gezien te houden en gaan we richting Holiday Park om de belevenissen van deze dag op de laptop te zetten.

De yellow-eyed pinguin alias de Hoiho verscheen eindelijk op het strand

Klik hier voor meer foto's van deze dag.