Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vanmorgen vertrokken vanuit Swansea, op weg naar Launceston via St. Helens. Onderweg kwamen we vanaf Bicheno diverse leuke strandjes tegen. De golven waren zo nu en dan flink hoog, dus er waren her en der ook surfers bezig. Uiteraard even bekeken of ze het een beetje konden, viel tegen. Als wij hier hadden gewoond hadden we dat wel beter gedaan (misschien).

De surfers aan de slag bij een van de strandjes waar we stopte

In St. Helens even gestopt om wat drank te kopen, want het was een warme dag. Een internetcafé kwamen we zo snel niet tegen, dus zijn we verder gereden. De airco in de Hyundai deed goed z'n werk. Tijdens het verblijf buiten de auto viel het erg op dat de vliegen hier het liefst in je gezicht gingen zitten, bijzonder irritant en we hadden vanmorgen nog wel lekker lang onder de douche gestaan. Vanaf St. Helens was het gedaan met de strandjes en de kustweg en voerde de weg over kalere wegen. Onderweg zagen we ook de eerste kangaroos, in totaal wel een stuk of tien. We hebben er maar geen foto's van gemaakt omdat het allemaal om dode kangaroos ging die aan de kant van de weg lagen... In Launceston aangekomen vonden we direct een internetcafé en na ons bezoek gingen we opzoek naar de Cataract Gorge, een kloof aan de rand van Launceston waar een wandeling kon worden gemaakt. De heenweg kozen we voor de 'zigzag-route', dit hield in dat er aardig wat geklommen, gedaald en gedraaid moest worden. Aan het eind van de kloof (zo'n twintig minuten lopen) ligt er ter verkoeling een zwembad. De terugweg hebben we via de 'normale' route gelopen, een geasfalteerd pad door het dal van de kloof. En dat was ons bezoek aan Launceston.

Uitzicht over een deel van Launceston vanuit de Cataract Gorge

Verder gereden richting het noordwesten om in de buurt van Devonport aan de noordkust een overnachtingsplaats te zoeken. Die vonden we uiteindelijk op een camping in Turners Beach, zo'n 15 kilometer ten westen van Devonport. Omdat de cabin van gisteren in Swansea goed was bevallen hebben we in Turners Beach ook weer een cabin op een camping gehuurd. De cabin kan niet tippen aan die van gisteren, maar een prima pandje voor een nachtje. Wat vandaag een beetje tegen viel wat het aantal keren dat de ruitenwissers aan zijn gegaan. Niet omdat het regent, maar omdat de richtingsaanwijzer hier aan de andere kant zit. Gisteren presteerde ik het wel een aantal keer om ipv de richtingaanwijzers de ruitenwissers aan te doen, helaas trapte Frankie G. niet zo vaak in deze valstrik.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Goed geslapen in de cabin hier in Turners Beach beginnen we aan de 3e dag van ons Tasmanië avontuur, vandaag gaan in eerste instantie richting Cradle Mountain. Het beginstuk loopt niet zo soepel want we nemen de verkeerde weg weliswaar door een mooi bos maar toch, nadat we de goede route te pakken hebben komen we al vrijsnel in de buurt van het plaatsje Casta, hier nog zonnig kunnen we genieten van geweldig uitzicht over een grote afstand. Even na dit plaatsje wanneer we richting Wilmot gaan (C133) geven diverse (waarschuwing) borden aan dat vanwege het stijging/daling percentage hier geen vrachtauto's en/of campers langs mogen, nu voor ons geen probleem maar in geval dat we met de camper waren hadden we deze weg toch ook genomen! Afijn het blijkt allemaal wel mee te vallen daar ook omdat we wel het één en ander gewend zijn qua begaanbaarheid van de weg. Rond de middag arriveren we in de buurt van Cradle Mountain, de hoogste top is 1535 mtr en wordt omgeven door meren, beboste valleien en diepe kloven. Nadat de auto is geparkeerd op het terrein het dichtst bij de berg(en) nemen we diverse wandelroutes met onder meer schitterend uitzicht op Lake Dove en komen we ook langs het mooie Wombat pool. De kronkelende paden dwars door het Natuur park zijn zeer vermoeiend, er wordt zelfs flink gezwete door het reisgezelschap zodat na anderhalf uur wandelen de auto weer wordt opgezocht.

De Cradle Mountains met op de voorgrond Lake Dove

Hierna gaat de rit weer verder richting kust en komen we door rustige vissersdorpjes als Roseberry en Zeehan, in dit laatste dorpje worden ondanks de hevige regenval bezienswaardigheden als eeuwenoude treintjes en historische gebouwen bekeken en op foto vastgelegd. Een 40 km later komen we in Strahan aan een ansichtkaartachtig dorpje aan de westkust even in het dorpje rondgekeken maar vanwege de regenval gaan we al redelijk snel op zoek naar een overnachtingplaats, gezien de laatste twee overnachtingplaatsen geen makkelijke opgave om weer een soort van chalet te vinden met alles erop en eraan. Uiteindelijk valt ons oog op een mooi chalet even buiten Strahan als bij navraag blijkt dat dit paleisje ook nog betaalbaar is, hoeven we niet meer verder te zoeken.

Onze luxe cabin in Strahan, compleet met carport

Dit huisje heeft alles wat een mens kan wensen, het is ruim, van alle gemakken voorzien heeft een tuin en zelfs een carport! Aangezien de boodschappen al in de auto liggen is er nog maar één optie over namelijk genieten, genieten en nog eens genieten. Tot morgen de laatste dag in Tasmanië wanneer we richting de hoofdstad van deze deelstaat gaan: Hobart.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Na vier weken door Nieuw Zeeland getoerd te hebben, zijn ons een aantal zaken opgevallen. Ten eerste is het er veel relaxter dan in Nederland. Het verkeer is qua drukte niet te vergelijken. Kilometers kan je rijden zonder ook maar een andere weggebruiker te zien. Vandaar ook dat de highways maar tweebaans zijn, met op sommige highways zo nu en dan een 'passing lane'. Om bij het verkeer op de weg te blijven, ook zijn er veel One Lane Bridges. Bij zo'n one lane bridge wordt dan aangegeven of je voorrang hebt, of dat je voorrang moet verlenen. Waarschijnlijk reden wij het eiland tegen de richting in, want in zo'n 80% van de gevallen bleek dat wij voorrang moesten verlenen. Maar ach, aangezien we van die 80% in 90% van de gevallen door konden kachelen leidde dit niet tot vertragingen. Daarnaast viel de discipline in het verkeer bij de Nieuw Zeelandse bevolking op. Zodra er een dorp wordt genaderd moet de snelheid terug naar 80 km en bij het binnenrijden van het dorp wordt er meestal 50 km voorgeschreven. Nou, zodra zo'n bord in het zicht was dan werd ook acuut de snelheid aangepast. Dit terwijl wij, als er geen verkeer voor ons zat, nog wel eens rustig door bleven rijden. Daarnaast waren er ook nog de zebrapaden. Je kan er als voetganger nog niet met een schuin oog naar kijken of ze staan al stil voor je. Daarentegen moet wel gezegd worden dat als er over wordt gestoken op een plaats waar geen zebrapad is, er gewoon wordt doorgekacheld. Ook het parkeren is in de grotere plaatsen apart. Borden geven aan wat de maximale duur van parkeren is, varierend van 5 minuten tot zo'n drie uur. En dat terwijl er geen parkeerschijven worden gebruikt. Waarschijnlijke eerlijke jongens die Nieuw Zeelanders, helaas hebben wij de toegestane parkeertijd nog wel eens overschreden. Verder viel, met name op het noordereiland, op dat dit waarschijnlijk het land is waar verhoudingsgewijs de meeste plaatsnamen zijn die beginnen met een 'W'. Zal wel de maori invloed zijn. Het laatste item dat met het verkeer te maken heeft is het nummerbord van onze camper, of zoals ze hier zeggen campervan. CGJ887, we moesten het iedere keer bij een camping opgeven. Maar het was makkelijk te onthouden want de C staat natuurlijk voor Camper, de G voor de G uit Frankie G. en J was een willekeurige J uit TurboJJJ. Dan de cijfers, die waren het makkelijkst te onthouden want dat waren gewoon onze rapportcijfers van vroeger.... Qua weer hebben we geconstateerd dat het (helaas) vrij hollands weer is. Het is dan wel zomer maar we hebben toch wel de nodige regenbuien op onze pet gekregen. Maar ja, vandaar dat het ook allemaal zo groen is. Daarbij komt dat het weer ook bijzonder veranderlijk is. 's Ochtends kan het zwaar bewolkt zijn en een paar uur later is het dan toch helemaal opengetrokken (of andersom). Een ander dingetje was het donker worden. Daar zat tussen het noordelijkste deel en het zuidelijkste deel toch een aanzienlijk verschil tussen. In het noorden hebben we het meegemaakt dat het rond kwart voor negen donker was terwijl het in het diepe zuiden wel tot een uur of elf licht bleef. Niet echt verwonderlijk, maar wel opmerkelijk. Met name op de wildkampeerplekken (omdat het daar pikdonker was) was de sterrenhemel goed zichtbaar. Alleen is er aan deze kant van de aardkloot geen 'steelpannetje' te ontdekken. Wat verder op viel was dat ieder gehucht wel z'n eigen golf course heeft (echt niet normaal) en een beetje een redelijk stadje heeft z'n eigen paardenracebaan, uiteraard mét tribune. Op de sportvelden stonden wel doelen, maar dat waren natuurlijk bijna altijd rugby doelen in plaats van voetbaldoelen. Ook lopen veel Nieuw Zeelanders op blote voeten. Over straat, in de supermarkt, op de markt, maakt niet uit. Tot slot hebben we geconstateerd dat we nagenoeg iedere dag wel Nederlanders hebben gezien en, met name, gehoord. Ook hier maakte het niet uit waar, naast de toeristische attracties kwamen we ze ook tegen in een park, in de supermarkten, met tanken of gewoon in het centrum van de stad bij het pinnen. Wie houdt toch in godsnaam de Nederlandse economie draaiende?! O ja, we weten het weer. Jij bent het, die dit nu zit te lezen. Bedankt hè, nog even volhouden!

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vanmorgen bij het ontwaken blijkt het gelukkig droog te zijn. Na het ontbijt zijn we dan nog even Strahan in gegaan om eea te bekijken en op de foto te zetten. Helaas hebben we geen tijd om deel te nemen aan de bootreis over de rivier die volgens de verhuurster van onze cabin niet gemist mag worden.

Uitzicht op Strahan

We vervolgen onze reis richting Queenstown dat op een half uurtje rijden van Strahan ligt. De oplettende lezer zal denken: "Hè, Queenstown? Daar zijn ze toch al geweest?". Inderdaad, maar dat was Queenstown in Nieuw Zeeland. Dit Queenstown is wat introverter, kleiner en wat meer in verval. Wellicht dat het sombere weer hier ook een rol in speelt, maar zelfs met een zonnetje zou de vloer van het balkon van het hotel zo strak zijn als een golfplaat. Na Queenstown rijden we dwars door een national park en daar is de weg weer wat heuvelachtiger en met name bochtiger. Hierdoor doen we er in totaal toch zo'n vier uur over om weer in Hobart aan te komen. Gezien de weersgesteldheid (zo nu en dan een bui) wordt er onderweg niet veel ondernomen. Noemenswaardig is nog wel de ontsnapping aan het dak van een tuinhuisje zo'n tien kilometer voor Hobart. We kwamen namelijk een pick-up tegen die een net aangeschaft tuinhuisje in z'n laadbak had staan. Zo'n vijftig meter voordat we op gelijke hoogte waren sloeg de wind onder het metalen dakje en die waaide bovenop onze twee voorliggers. Wij konden gelukkig het inmiddels op de weg liggende, verscheurde dak ontwijken. Nou dat scheelde ons weer een boel papierwerk en onze borg. In Hobart even snel naar een internetcafé geweest en verder in de straten rond de haven rondgelopen. Helaas hadden we niet meer tijd want we moesten naar het vliegveld om de auto bij meneer Hertz in te leveren en om in te checken op de vlucht naar Melbourne.

Uitzicht over Hobart vanaf de 12de etage van de parkeergarage

De luchthaven van Hobart wordt momenteel verbouwd en aangezien het normaal al net zo 'groot' is als de helft van Zestienhoven bleef er nu helemaal weinig ruimte over voor de reizigers. Op grote borden wordt aangegeven dat de verbouwingen februari 2005 klaar zullen zijn. Nou, dan mogen ze heel Hobart wel vragen om mee te helpen want het zag er nog alles behalve klaar uit. Na zo'n zeventig minuten vliegen waren we in Melbourne. Ook hier blijkt het te regenen. Gelukkig is een hotel in de buurt van de luchthaven snel gevonden. Ook hier blijken ze namelijk Formule 1 hotelletjes te hebben op slechts vier minuten lopen. Na het inchecken verkassen we naar de buren. Daar zit namelijk meneer McDonalds die allerlei goed vullende maaltijden verkoopt. Na enkele keren besteld te hebben denken we dat we het zo wel even uithouden en vertrekken weer richting hotel. Vanavond bijtijds naar bed want morgenochtend komt Lidwine (alias Pien) al om 6:20 uur aan. Dat wordt dus vroeg opstaan om d'r op te halen en daarna naar de camperverhuurder om ons Apollootje weer op te halen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.