Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Na een goede nacht en dito ontbijt hebben we de camper weer aan het werk gezet en zijn we vertrokken richting Akaroa. Onze overnachtingsplek lag daar hemelsbreed zo'n tien kilometer vandaan. De tocht naar Akaroa voerde over grotendeels onverharde wegen. Heuvels op, heuvels af en dat op een erg bochtig parcours. De laatste afdaling werd gereden over de Jubilee Road. Nou, die had net zo goed de Graveyard of Suicide Road kunnen heten. De weg was soms van een kwaliteit die je verwacht bij een Camel Throphy, alleen rijden ze daar dan met beter geschikte wagens. Het campertje kreeg het goed te verduren, flink afremmend op de motor maar toch ook het nodige bijremmen. Dit resulteerde beneden in een flink geurende camper. Ja, het leven van een Apollo camper gaat niet bepaald over rozen. Eenmaal in Akaroa bleek dat deze 'toeristische route' zeker de moeite waard was geweest. Het dorpje ligt er werkelijk waar schitterend bij aan de baai. Het weer is vandaag weer super (strak blauwe lucht, licht windje en lekker warm) en daardoor worden de pluspunten nog beter geaccentueerd. Akaroa was vroeger een franse nederzetting en de franse invloeden zijn nog goed te merken. De namen van de hotels en winkels zijn nagenoeg allemaal frans en de straten worden zonder uitzondering aangeduid met Rue. In de haven ligt een flink cruiseschip met naar onze mening grotendeels amerikaanse toeristen. Hierdoor is het waarschijnlijk wat drukker dan normaal, maar aangezien wij door onze aanwezigheid de gemiddelde leeftijd drastisch naar beneden halen is het er niet overdreven uitbundig.

Uitzicht op Akaroa

Aangezien het dorpje ons bijzonder weet te boeien besluiten we op een terrasje vlak bij het water de lunch te gaan nuttigen. Daar komen we tot de conclusie dat dit toch wel van alles wat is. Groene, schots/iers aandoende heuvels omringen een azuurblauwe, haast caraibische baai in een wat grieks aandoend pittoresk haventje. En daar zitten dan twee hollanders op een terras met voor de rest dikke (voornamelijk amerikaanse) vijftigers te genieten van een flink bord fast-food, althans een beef burger en een chicken sandwich, beide met friet. Uiteindelijk wordt het dan toch tijd om op te stappen. De bedoeling is namelijk om vandaag op een camping in Christchurch aan te komen. We vertrekken met pijn in het hart uit Akaroa en nemen nu maar de normale route naar Christchurch.

Uitzicht op het haventje van Akaroa

Daar aangekomen doen we boodschappen, bezoeken een internetcafe en kijken voor de rest alvast wat rond. Daarna zoeken we een camping op en zit de reis met deze camper er grotendeels op. Morgenochtend grote schoonmaak en dan kan de Apollo terug naar z'n baasje.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vandaag voor ons doen uitgeslapen deze mogelijkheid was er een keer omdat we niet een specifiek doel hadden, het enige wat diende te gebeuren was het campertje schoonmaken, naar de visitors information (een motelletje uitzoeken) en daarna de stad in om nog wat te bezichtigen en (eindelijk) vroeg de kroeg in, er hoefde namelijk niemand te rijden. Op deze camping (die dient als begin of eindpunt) viel het enorme aantal campers op, er stonden er wel 100! Ondanks deze hoeveelheid was alles goed verzorgd en zelfs het sanitair was uitermate schoon. Het voordeel is ook dat er een soort van schoonmaakruimte voor de camper is zodat we 's morgens aan de slag kunnen. Zo gezegd zo gedaan met z'n twee man ruim een uur bezig geweest om de camper weer toonbaar te maken, het had echter wel als voordeel dat je eer van je werk had gezien de toestand waarin de camper voor het schoonmaken verkeerde. Na deze schoonmaakbeurt naar het centrum een soort van hotelletje uitgezocht bij de visitors information daarheen gereden koffers op de kamer gelegd en vervolgens naar de Apollo dealer de camper ingeleverd. Door een lieftallige dame van de Apollo vervolgens naar de Airport gebracht om daar de bus naar het centrum van Christchurch te nemen.

Een punter door de grachten van Christchurch, a la Venetie

Hier in het centrum nog wat rondgekeken om redelijk vroeg in de middag de Irish pub 'The Bog' te bezoeken, de typische Ierse biertjes smaakte goed en uiteraard alle belevenissen hier in NZ passeerde nogmaals de revue. In het begin van de avond naar een Engelse pub alwaar we buiten het doorgaan met (bier) drinken ook gegeten hebben, jawel een 'basket' hot chips. Hierna richting hotel gewandeld dit ging door één van de parken die Christchurch rijk is en onderweg nog wat bier ingeslagen voor op de hotelkamer.

Het motel in Christchurch, onze kamer (221) was bovenin uiterst rechts

Hier aangekomen ging na 2 biertjes het licht uit zodat het dagverslag deze keer een dag later is geschreven, op naar morgen, op naar Tasmanië.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Na het douchen en uitchecken bij het motel zijn we naar het centrum van Christchurch gelopen en hebben een tentje opgezocht waar we konden ontbijten. Daarna nog wat rondgekeken en weer teruggegaan naar het motel om de koffers op te halen en een taxi naar het vliegveld te nemen. Daar moesten we nog even wachten voordat we konden inchecken voor de vlucht naar Melbourne. Na het inchecken natuurlijk weer even wachten voor het boarden en daarna in het vliegtuig drie en half uur wachten totdat we weer gingen landen. Op het vliegveld moesten we wachten op de koffers en gingen we op weg op in te checken voor de vlucht naar Hobart. Daar hoefde we zowaar niet te wachten.

Het vliegtuig van Pacific Blue dat ons naar Melbourne bracht

Aangezien we op een low-budget flight naar Melbourne waren gekomen hadden we geen eten gekregen aan boord. Dus hebben we op het vliegveld van Melbourne maar onze maag gevuld.

Melboure International Airport

Daarna wachten voordat we konden boarden en in het vliegtuig weer 70 minuten wachten totdat we in Hobart aankwamen. Toen uiteraard weer wachten op de koffers (die trouwens niet op een lopende band komen, maar het karretje met aanhangers rijdt gewoon de hal in en iedereen moet z'n koffer er maar vanaf plukken) en op zoek naar de taxi standplaats. In Christchurch hadden we 's middags bij een internetcafe een overnachting geboekt bij een Best Western en daar lieten we ons dan ook afzetten. Volgens internet was het een hotel dichtbij het vliegveld, maar aan de taxirit te zien leek het precies aan de andere kant van Hobart te liggen. We waren daar rond 21:30 uur maar d'r was helemaal niemand bij de receptie. Aangebeld, gebonkt, rondgekeken, opgebeld maar niets had zin. Mooi kut dus. Met een minder goed humeur maar naar een naast gelegen hotelletje gegaan en daar een kamer geboekt. Daar dit stukkie zitte tikken in een snikhete kamer en zo maar eens heerlijk gaan maffen want vandaag ondervonden dat je van wachten toch ook best moe wordt.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Vroeg de wekker gezet (en dat op een zondag) om het Tasmanië verhaal zeg maar nieuw leven in te blazen. De warmte is tijdens de nachtrust afgenomen mede door het open zetten van wat ramen!! Na het douchen eerst naar het via internet geboekte Best Western hotel waar gister niemand aanwezig was, uitleg amper nodig daar de receptioniste (niet blond maar toch) direct toegaf dat er niemand aanwezig was en zich onmiddellijk verontschuldigde. In Carlyle hotel waar dus wel overnacht is een taxi gebeld om op de Hobart Airport een auto te huren, volgens die mooie meid uit Beuningen was Hertz het goedkoopste, (waarvoor dank uiteraard XX). Binnen een kwartier was het reizende gezelschap dus onderweg in Tasmanië met een Hyundai Elantra, even wennen maar gezien de rust op de weg van deze zondag geen probleem.

De huurauto op Tasmanie, een Hyundai Elantra

Na een goed uur rijden wordt Port Arthur bereikt, één van de beruchtste kolonies van gevangenen in Australië die al snel de reputatie van hel op aarde verwierf. Hier eerst een rondleiding van 40 min. gehad om vervolgens zelf de schilderachtige ruïnes te bekijken. Het bezoek aan het historische Port Arthur wordt afgesloten een een 'cruise' van een half uur door de baai.

De restanten van de gevangenis die de engelse begin 1800 hier stichtte als strafkolonie

Na dit museumachtige bezoek besluiten we de kustroute te nemen richting uiteindelijk Launceston. Al snel komen we in Eaglehawk Neck waar Tasman Arch (een soort van poort tussen de rotsen waar water uit zee in stroomt) en Devils Kitchen (soort uitgesleten rots waar eveneens zeewater door stroomt) bezocht worden. Op het vervolg richting noorden komen we ook nog langs Pirates Bay, een bij surfers geliefde baai vanwege de hoge golven. De zon is inmiddels zo aanwezig dat wanneer we op de onverharde weg langs Marion Bay komen besluiten even te rusten en te genieten van strand en zee. Vervolgens kopen we wat drinken in de haven van Tribunna en besluiten we in het verderop gelegen Swansea een geschikte overnachtingplaats te zoeken. In deze redelijk (grote) plaats valt ons oog op een soort van camping aan zee. Hier vinden we een self-contain-cabin (lees: chalet) waar alles voorhanden is en ook nog met uitzicht op zee. Wat ons rest is wat boodschappen doen in het centrum, de koelkast vullen met bier en direct naar strand waar wederom genoten wordt van het zonnetje.

De cabin die we in Swansea gehuurd hebben

Terug in het chalet is het tv kijken geblazen want de finale van de Australian open begint precies om 20 uur, tijdens deze finale dit stukje maken zodat ik alleen kan melden dat de tussenstand tussen Hewitt, jawel een Australiër en Safin 1-1 in sets is en er ook nog gekookt moet worden, tot morgen.

Klik hier voor meer foto's van deze dag.