Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Deze morgen zeer vroeg uit de veren. De lucht is strakblauw en dus kunnen we buiten aan de picknicktafel eten. Na de overheerlijke uitsmijter en de dagelijkse routine gaan we op weg naar Duncan. In Duncan, ‘de city of totems’, bekijken we zo’n 30 verschillende totempalen die verwijzen naar het Indiaanse verleden. Verder op de route noordwaarts komen we weer in Chemainus. Dit stadje kreeg grote economische problemen toen de reusachtige houtzagerij z’n deuren sloot en veel inwoners op straat stonden. Het renovatieprogramma was dat op de kale muren van de gebouwen enorme wandschilderingen werden aangebracht, waardoor er veel toeristen komen en de bewoners weer werk hadden.

De 33 enorme wandschilderingen zijn zowel groot als indrukwekkend. Eveneens is in dit stadje een leuk Water Wheel Park waar het genieten geblazen is met dit weer (zo’n 25 graden). Hierna zetten we koers richting Naiamo. De één na grootste stad van Vancouver Island. Via de Highway 19 (rondweg) trachten we deze stad zoveel mogelijk te vermijden. Wat schetst onze verbazing? Wanneer we stoppen bij een verkeerslicht staat daar in de graskant een hert dat op het punt staat om over te steken. Volledig in paniek, wellicht door de herrie van het verkeer, helaas kunnen we de afloop niet melden.

Even verderop bij Lantville kiezen we de toeristische Hollywoodachtige kustroute, alwaar ter hoogte van een idyllisch plekje bij de haven de lunch genuttigd wordt. Bij Parkville nemen we de ‘4’ richting Westkust, die morgen zal eindigen in Ucluelet/Tofino, alwaar onder andere een whalewatch-tour op het programma staat (althans, dat is nu de planning).
Halverwege deze slingerweg zoeken we ter hoogte van Port Alberni een campground. Uiteindelijk valt de keuze op het Sproat Lake Provincial Park waar we een stekje in het lower gedeelte, vlak bij het meer, aan de rand van het bos innemen.
Na afrekening met een park ranger volgt een heerlijke wandeling en de maaltijd in de vorm van een barbecue met bijbehorende ‘koude’ versnapering.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Nog even terugkomend op gisteren: Na aankomst op de camping hebben Jeroen en Ingrid een verfrissende duik in het meer genomen. Het was even doorbijten maar daarna was het heerlijk. Vervolgens gingen we inderdaad barbecuen. Dit had nogal wat voeten in aarde. Er moest namelijk gebarbecued worden in een metalen bak met een rooster. Dat rooster was volgens de mannen te hoog boven de kolen om de heerlijke spiesen gaar te krijgen dus moest er een andere constructie worden bedacht. Dit gebeurde met behulp van houtblokken die allemaal namen kregen. Zo hadden ze ondere andere ‘hulp’ van Arie de Aanmaker en Dirk de Demper. Gelukkig hadden de dames de croutons nog niet in de sla gedaan…. Maar na zo’n uurtje konden we genieten van de voortreffelijke spiesen. Helaas was het inmiddels zo donker dat we de spiesen niet meer konden zien.

En dan naar vandaag: De douches waren pas vanaf 7 uur open dus konden we uitslapen. Na het ontbijt, wederom buiten, vertrokken we rond tien voor acht richting Ucluelet, aan de westkust van Vancouver eiland. We reden via een slingerweg door bergen (sommige met sneeuw in de top), langs meren en riviertjes. Bij Kennedy Lake zagen we onze eerste beer de weg oversteken! Helaas werd er getoeterd door inhalende auto’s, zodat de beer al de struiken in was geschoten, vóórdat er een goede foto kon worden genomen. We zijn even gestopt bij het Visitor Center van het Pacific Rim National Park voor wat extra informatie en daarna doorgereden naar Ucluelet. Daar hebben we eerst een Bear en Whalewatch trip geboekt en vervolgens zijn we naar de Ucluelet campground gelopen om deze te bekijken. De camping werd door ons goedgekeurd dus werd de camper gehaald, geluncht en gingen we richting boot. We hadden gekozen voor een trip met een Zodiac, dit is een snelle open boot. We moesten grote pakken aan, tegen de kou en waren ook gelijk reddingsvesten. Deze Michelin-pakken leken wat overdreven gezien de weersomstandigheden: zon, windstil, en helder dus kwam de opmerking dat de pakken alleen voor homo’s waren maar op volle snelheid waren we blij dat we de pakken aanhadden. Als eerste zagen we springende zalmen die lagen te wachten op het moment dat de tijd rijp was om de rivier op te gaan. Vervolgens werd er gestopt bij twee blauwe reigers. Daar kwamen we natuurlijk absoluut niet voor, die zien we thuis ook. We wilden beren en walvissen zien!

Gelukkig werd er na een tijdje een beer aan de waterkant gespot. Na het nemen van foto’s werd er verder gevaren naar een plaats waar een collegaboot een half uurtje geleden een walvis had gespot. Helaas was de walvis inmiddels alweer vertrokken dus gingen we op een andere plek kijken. Na geruime tijd werd er eindelijk één gespot maar deze zat meer onder als boven water dus gingen we weer naar een andere plek. En daar zagen we wel een paar humpbackwhales die zich regelmatig boven water lieten zien. Echt indrukwekkend, zeker met het geluid dat ze maken, het water dat ze uitspuiten en de klappende staarten. Op de terugweg werden er ook nog wat zeehonden gespot. Al met al duurde de trip ruim een half uur langer dan gepland.
Na het inleveren van de pakken zijn de mannen lopend een paar boodschappen gaan doen en zijn we lekker buiten gaan zitten. Na de oefening met de barbecue van gisteren ging het vandaag allemaal veel sneller. Dit keer werd er gebruik gemaakt van stenen in plaats van de houtblokken. Ook nu hebben we weer heerlijk buiten gegeten. 

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Verhoudingsgewijs laat uit de veren (07.00u). Na een ontbijtje met gebakken eieren en spek gaan we op weg naar een aantal -korte- trails in het Pacific Rim National Park. Dit park is de hoofdattractie aan de westkust van Vancouver Island. Het park heeft drie gebieden, waarvan wij alleen Long Beach bezoeken. Long Beach is een 20km lang, licht aflopend strand met fijn zand, verlaten baaien en regenwoud.
Het is nog mistig als we beginnen met de Bog Trail. Een omloopje van 800m over een boardwalk. Het boekwerkje dat we vooraf krijgen, met een aantal markeringspunten die uitgebreid worden beschreven, is teveel om in deze korte tijd te lezen. De Bog Trail bestaat uit een gigantisch Broccoli bos. Ja, als je goed kijkt naar de bomen is daar broccoli in te herkennen. Het genoemde kuifvogeltje Steller’s Jay vliegt exact op punt 9. Helaas is dat niet het geval met het Columbian Blacktail Deer.

De volgende trail die we nemen is Rain Forest. Deze trail is ongeveer 1km lang. In dit oeroude regenwoud groeien machtige, 800 jaar oude reuzenlevensbomen (red cedars) en dennenbomen. Ze hebben ontelbare winterstormen overleefd. Op de takken groeien varens en mossen, waarvan telkens water druppelt. Samen met valse acacia’s, frambozen en rode bosbessen vormen ze een dik tapijt dat de bodem bedekt en glanst in alle tinten groen met hier en daar een beetje kleur. De smalle trail kronkelt enorm en leidt langs gigantische boomstronken met breed uitwaaierende wortelstelsels en half verrotte reuzenlevensbomen waaraan weer nieuwe takken groeien. De diepe stilte wordt soms doorbroken door een brekende tak of de lokroep van een vogel (jawel, die klakvogel was ook mee).
Daarna gaan we door naar Combers Beach. Door de vermenging van kalk van vergruisde schelpdieren was dit strand bijna wit. Maar de schelpen werden destijds met grote hoeveelheden door toeristen mee naar huis genomen. De afvoer ging sneller dan de aanvoer vanuit zee. Rangers van het park schatten dat de 300.000 bezoekers die jaarlijks komen zo’n zeven ton schelpen afvoeren. Op het strand ligt veel hout dat is aangespoeld. Wij nemen een paar latjes mee om een volgend kampvuur aan te maken.
En dan op naar Radar Hill. De omschrijving zorgt ervoor dat we nog even twijfelen of we deze trail op de heen- of terugweg naar Tofino gaan maken. Want het is slechts 100m, maar het wordt omschreven als een steep (steile) trail. Dus we zijn voorbereid op een heftige klim, die we toch maar gelijk na de vorige (Combers Beach) gaan maken. Je voelt ‘m al. De 100m was zo afgelegd en we stegen wel in hoogte, maar de trail vanaf Combers Beach was tien keer zo steil. Maar waar is waar: het uitzicht bovenaan is adembenemend mooi.

We gaan door naar het 11km verderop gelegen Tofino. Vergelijkbaar met Ucluelet, maar dan commerciëler van opzet. Een pittoresk visserdorpje van waaruit allerlei uitstapjes kunnen worden gemaakt. Na een bak koffie met wat lekkers (kaneel- en chocokoek), stappen we in de camper om een aardige trip af te leggen. Dat doen we om een beetje geschikt uit te gaan komen voor de volgende oversteek die we morgen willen gaan maken. We komen uit in Qualicum Beach, een populaire badplaats, waar we een willekeurige camping aan zee oprijden. Een korte blik op de campground doet ons besluiten hier de rest van de middag en de nacht door te gaan brengen. We zoeken een plekje in de zon, die de hele dag geweldig aanwezig is geweest. Hopelijk morgen weer zo’n schitterende dag.

Kaart met het begin- en eindpunt van deze dag:

Ondanks dat we gisteren al net na tienen ons mandjes in waren gegaan, werden we vanmorgen pas tegen zevenen wakker (we zullen het wel nodig gehad hebben). Het was erg fris en vochtig deze morgen. Nadat de dames in de douches op de camping hadden gedoucht en de heren in de camper werd er toch buiten ontbeten. De dauw was namelijk van tafel geveegd en door het opkomende zonnetje was deze nog verder opgedroogd. Net na het ontbijt werden er ineens en paar vreemd manouvrerende beestjes gespot. Bij nadere inspectie bleek het te gaan om een stuk zes fretten.
Rond half negen vertrokken we vanaf de Qualicum First Nation camping, maar niet nadat we nog even vers water hadden bijgetankt en het vuile water hadden geloosd op de centrale sani-dump. Er werd via highway 19A, alias de Oceanside Route, in noodelijke richting vertrokken richting Comox. Daarvandaan namen we de veerboot naar Powell River. Dit betekende het afscheid van Vancouver Island. Onderweg naar Comox hadden we overigens nog bijna een hertje op de gril van de campert, want het beestje stak pardoes de weg over.
De overtocht naar Powell River duurde één uur en twintig minuten. Aan boord werd eerst een bakkie en een overheerlijke chocolade cake genuttigd voordat we ons in het zonnetje op het dek nestelde. De weersomstandigheden waren vandaar alweer fantastisch. Helder blauwe lucht en nauwelijks een zuchtje wind.

In Powell River aangekomen zijn we even naar de Tourist Information gereden. Daar hebben we wat informatie gehaald over de Sunshine Coast zoals dit deel van British Columbia heet en hebben we gevraagd naar internet mogelijkheden. Er bleek om de hoek een café te zijn waar wireless interet beschikbaar was. Daarom is ondergetekende met de laptop een bakkie gaan doen om wat reisverslagen te publiceren en zijn de overige drie vakantiegangers de broodnodige boodschappen gaan doen. Toevalligerwijs waren we nagenoeg gelijktijdig klaar met onze activiteiten en werd er koers gezet naar het noordelijker gelegen Lund. De route daarheen voert over highway 101. Dat is één van de langste kustroute in de wereld. De 101 begint/eindigt namelijk ergens in Mexico en begint/eindigt in Lund. Onderweg naar Lund kwamen we een wegopbreking tegen. Dit leek op een fiasco uit te lopen omdat we met onze lange camper niet de door de berm aangelegde tijdelijke route konden volgen. Maar daar werd wat op gevonden door de hulpvaardige wegwerkers. We werden begeleid op met de preciezie van een open hart operatie over het betreffende gat van de weg te rijden. Pionnen gingen aan de kant en met één wiel aan de ene kant van het gat en het andere wiel aan de andere kant van het gat werden we over de hindernis geleid.

Net na tweeën waren we op de door ons al uitgekozen camping in Lund, de Sunland Camping. Terplekke kregen we een ‘guided tour’ van de eigenaresse en werd ons plek 21 aanbevolen. Die lag namelijk het grootste deel van de dag in de zon en was ook nog eens goed geschikt voor onze camper. Verder waren er slechts enkele andere plekken bezet. Nadat de camper was geinstalleerd (elektra en water aangesloten) werd er voor het eerst deze vakantie maar eens een wasje gedraaid. Want ja, het was nog steeds lekker weer en wie weet slaat dat binnenkort wel om. Terwijl de wasmachines hun werk deden genoten wij in het zonnetje van de lunch. Na het uithangen van de was zijn we naar Lund gelopen. Dat is eigenlijk niet meer dan twee straten, een haven en een boardwalk. Maar wel idyllisch.
We trakteerden onszelf op een lekker terrasje van de hotelpub en genoten daar van het uitzicht en de zon. Toen werd het toch tijd om wat te gaan eten en zijn we terug gegaan om de bbq aan te steken. Dat gaat ons (de heren) iedere keer weer beter af en de worstjes, hamburgertjes en de vis waren dan ook weer overheerlijk.
’s Avonds bleek dat de buurman even verderop z’n akoestische gitaar had meegenomen en die zat dan ook lekker te spelen. Oftewel, een heerlijk achtergrond muziekje bij het inmiddels aangestoken knapperende kampvuur.